دبيرملي حزب كمونيست فرانسه، پيئر لارنت، در ارتباط با تشديد نبرد طبقاتي در فرانسه پس از سركار آمدن ماكرون مي گويد: «ما آنقدر به اصلاحات علاقمنديم كه بارها براي تحقق آن انقلاب كرده ايم»!
او خواستار ايجاد كردن «فضاي مشترك» براي گروه هاي چپ در فرانسه است كه با حفظ مواضع و سازمان خود براي هدف هاي مشترك برزمند.
مبارزه عليه توسعه ي سياست رياضت اقتصادي كه ماكرون دنبال مي كند، و عواقب آن براي بسياري كه به او بااميد به بهبود شرايط راي داند در همين چند ماه قابل شناخت و لمس شده است، يكي از اين فضاها است كه بايد چپ با استفاده از همه ي امكان هاي ارتباط جديد در آن فعال باشد.
صحنه ي ديگر نبرد، مبارزه براي دمكراسي است. لارنت خواستار مبارزه براي سياسي تر شده توده ها است.
اين مبارزه اي است عليه برنامه ارتجاع در فرانسه براي ايجاد بي تفاوتي در جامعه نسبت به مبارزه اجتماعي كه به منظور نفي امكان تحقق بخشيدن به سياست مردمي دنبال مي شود. او اين برنامه را توطئه اي عليه دمكراسي مي نامد. ارتجاع مي كوشد آن چنان عمل كند كه توده ها به اين نتيجه برسند كه كاري از دستشان ساخته نيست. پيامد آن زدگي از سياست و مبارزه ي اجتماعي و كناركشيدن توده ها از مبارزه براي دستيابي به اكثريت در مجلس ملي، پارلمان ها محلي، شهرداري ها و انتخاب رياست جمهور است.
همين برنامه را ارتجاع براي تضعيف سازمان هاي كارگري و مدني- دمكراتيك به كار مي گيرد. سياست تقسيم كن و حكومت كن در مراكز كارگري، در محلات و شهرداري ها دنبال مي شود.
اشتراك وظيفه ي نيروهاي چپ در ايران!
گرچه شرايط نبرد طبقاتي در فرانسه و ايران به كلي متفاوت است، مي توان به سهولت نكته مشترك را با نبرد طبقاتي در فرانسه يافت. اين نكته مساله اشتراك وظيفه ي نيروهاي چپ در ايران است. بايد مركز ثقل اين وظيفه، يا به بيان لارنت «فضاي مشترك» را در شرايط مشخص ايران شناخت و بيرون كشيد و بر سر آن به توافق رسيد. به اين منظور بايد بر سر دو تضادي كه در جامعه ايراني ميان توده ها و حاكميت برقرار است، به توافق رسيد.
تضاد روز با سرشتي دمكراتيك براي پايان دادن به ديكتاتوري. و تضاد اصلي در اِعمال ”اقتصاد سياسي اسلامي“ كه برنامه آن در اطاق هاي فكر سازمان هاي مالي امپرياليستي تنظيم شده است، يعني سياست خصوصي سازي و نابودي همه ي قوانين ملي براي حفظ نيروي كار زحمتكشان كه به آن آزادسازي اقتصادي نام نهاده اند.
مبارزه هوشمندانه براي حل دو تضاد روز- عمده و اصلي، يعني مبارزه براي دفع شرايط حاكمي كه نمي خواهيم، مي تواند تنها هنگامي داراي سرشت تجهيز كننده و سازمان دهنده براي مبارزه توده ها داشته باشد، كه با ارايه برنامه جايگزين به آن ها، به سخني ديگر برنامه برپايي ”آنچه كه مي خواهيم“ همراه باشد.
توده ها در مبارزات اخير در ماه دي وپس از آن نشان دادند كه شرايط حاكم را نمي خواهند و آماده نبرد براي دفع آن هستند، پرچم مبارزه را براي آنچه كه مي خواهند به دستشان دهيم: مبارزه عليه ديكتاتوري و مبارزه عليه اقتصاد سياسي وارداتي امپرياليستي!