همه فلسطینی‌هایی که در سال ۱۹۴۸ در سرزمین خود ماندند و امروز ۲۰ درصد جمعیت اسراییل را دربر می‌گیرند، تا سال ۱۹۶۶ شهروند اسراییل نبودند، و زیر رژیم نظامی و حکومت نظامی زندگی می‌کردند.
با این همه، پس از پذیرفتن درخواست شهروندی آن‌ها، هم اکنون حقوق فلسطینی‌ها در درون مرزهای شناخته شده اسراییل با حقوق یهودی‌ها یک‌سان نیست.
حنین زعبی اسراییلی فلسطینی تبار، نماینده مجلس کنست، می‌گوید : «بله، ما دموکراسی نمایشی داریم. دولت به آن اندازه نیرومند است که به من آزادی سخن و رای می‌دهد اما نمی‌توانیم قانون‌های تبعیضی را دگرگون کنیم. آن‌ها می‌توانند زمین من را از من بگیرند، اجازه ندهند که در مدرسه تاریخم را بخوانم. دموکراسی این نیست که یک اقلیت در درون کنست باشد. دموکراسی این است که به من حق دگرگون کردن جامعه را بدهند. ما فلسطینی‌ها نمی‌توانیم بخشی از این رژیم باشیم، زیرا این رژیم دولت را دولت یهودیان می داند.»
در یک دیدسنجی از یهودیان اسراییلی، آن‌ها می‌پذیرند که فلسطین‌های درون اسراییل تبعیض می‌شوند، ولی ۷۲ درصد آن‌ها می‌گویند که تنها یهودیان باید در باره‌ی صلح و امنیت تصمیم‌گیری کنند.
شهروندان فلسطینی اسراییل هنگام آموزش، و دست‌رسی به خانه، خدمات اجتماعی با تبعیض روبرو می‌شوند. کسانی از آن‌ها که به سربازی نمی‌روند از دریافت بورسیه تحصیلی و وام خانه بی‌بهره می‌مانند. قانون دولت-ملت سال ۲۰۱۸ جای‌گاه زبان عربی را از زبان رسمی کشور به زبانی «ویژه» پایین آورد. در سال ۲۰۱۹، سازمان هم‌کاری و توسعه اقتصادی (OECD) در گزارشی نشان می‌دهد که شکاف فزاینده‌ای میان توانایی های دانش‌آموزان عبری‌زبان و همتایان عرب‌زبان آن‌ها در آموزش‌گاه‌های اسراییلی هست. صندوق ملی یهود (JNF-KKL) که ۱۳ درصد از زمین های اسراییل را در دست دارد، به غیریهودیان اجازه اجاره زمین را نمی‌دهد. دادگاه‌ها می‌توانند شهروندی هر اسراییلی فلسطینی‌تبار را به بهانه جاسوسی پس بگیرند.