بیش از هشت هزار کارگر و کارکن پیمانی از ۶۱ شرکت نفتی کارگر در شرکت های مختلف در حال اعتصاب هستند.
یکی از کثیف ترین شیوه بهره کشی نظام سرمایه داری از طبقه کارگر، پیمان کاری اجباری است. این شیوه مرسوم و دلپسند نئولیبرالیسم در سراسر جهان سرمایه داری ترویج یافته است. با پیمان کاری، کارفرمایان از پرداخت بیمه، پرداخت به صندوق بازنشستگی، دستمزد هنگام مریضی که حق کارگران رسمی است، اجتناب می کنند. کارگران پیمان کار مشمول قانون کار هم نمی شوند و کارفرما هر گاه که دلش خواست، بدون هیچ دردسری می تواند آنها را اخراج کند.
علاوه بر این، نئولیبرالیسم با ترویج پیمان کاری میان کارگران رسمی و پیمان کار دودستگی می اندازد.
کارفرمایان پیمان کار بخش بزرگی از ارزش افزوده کارگران پیمان کار را به جیب خود می ریزند.
درخواست اصلی کارگران: افزایش حقوقها، و ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت است. کارگران پروژه ای پیمانی نفت به حق خواستار برچیده شدن بساط پیمانکاران و مزد برابر در برابر کار برابر هستند.
همه ی دولتهای نئولیبرالیستی جمهوری سرمایه داری- اسلامی با ترویج این شیوه کثیف در تمام رشته های اقتصادی کشور خصلت به غایت ضدکارگری خود را نشان دادند.
دیکتاتوری جمهوری اسلامی، هر اقدام اقتصادی کارگران را با سرکوب پاسخ می دهد، و به همین دلیل اعتصاب ها چه در دوره محمدرضا و چه هم اکنون به سرعت سیاسی می شود.
چاره کارگران وحدت و تشکیلات هست