حزب کمونیست ونزوئلا که پیشتر از پشتیبانان مادورو بود، از چرخش به راست خط اقتصادی حزب سوسیالیست انتقاد کرد.
سیاست این حزب در برابر حزب فرمانروای سوسیالیست متحد ونزوئلا، سیاست انتقاد و اتحاد است. این حزب نمی خواهد که پادوی حزب فرمانروا و یک حزب دستآموز و مار بینیش در باغچه بورژوازی انگلی باشد.
حزب کمونیست ونزوئلا «سازش طبقاتی» را درست نمیداند. حزب سیاست برتریجویانه «خودی و غیر خودی» که دولت مادورو پیاده میکند را درست نمیداند. حزب کمونیست ونزوئلا می گوید که دگرگونیهای روبنایی و «سیاسی» نتواست، زمینههای دگرگونیهای زیربنایی در اقتصاد سیاسی را فراهم کند. دلیل آن را باید در سردرگمی و ندانمکاری حزب متحد سوسیالیست دربارهی برنامه جایگزین برای اقتصاد نئولیبرالی دانست.
حزب کمونیست ریشهی «بحران جدی در ونزوئلا» را «وابستگی تولید به نظام سرمایه داری» میداند که با «الگویِ رانتی انباشت سرمایه مشخص میشود.»
حزب کمونیست بر این باور است که «ونزوئلا در عرصه ی رشد نیروهای مولده که در برپایی ساختارهای ملی مستقل امری کلیدی است، پیشرفتی نداشته است». حزب می گوید که «سیاستهای اقتصادی لیبرالی نمیتواند کشور را از بحران بیرون بیاورد.» بر این پایه است که حزب سرمایهگذاری برونمرزی را تنها در چارچوب یک برنامهی اقتصاد ملی- دموکراتیک درست میداند و برجسته میسازد که هدف «سرمایه گذاری خارجی سودبری مستقیم از فروش نفت است. سرمایهداران هرگز برای پیشرفت ونزوئلا از خود مایه نگذاشته اند، آنها هرگز یک پشیز سرمایهگذاری نکردهاند.»
پاسخ مادورو به این انتقادها سرکوب بود، آن هم هنگامی که اپوزیسیون برانداز وابسته به امپریالیسم، نه تنها کارزارهای انتخاباتی برگزار میکند، بل که حتا از رسانه های فراوانی نیز برخوردار است. حزب متحد سوسیالیست ونزوئلا حزب کمونیست ونزوئلا را سرکوب کرد و ان را ”بازوی بلند امپریالیسم امریکا” خواند.
دولت مادورو با سرکوب حزب کمونیست ونزوئلا، راه را برای گردآوری مردم ناخشنود، زیر چتر نیروهای راست هموار کرد.