“یاران ما ” که از “ده مهر” رک‌تر است به روشنی می‌گوید که باید به جلیلی رای داد. شگفتی در این است که نه رئیسی خط اقتصادی به سود لایه‌های پایینی جامعه داشته است و نه جلیلی دارد. هر دو دست پرورده آموزش‌گاه نئولیبرالیسم هستند. رئیسی کارگزار و پیاده کننده دو برنامه بزرگ نئولیبرالیستی ولی فقیه به نام “مولد سازی” و “جهش تولید” بوده است.
“ده مهر” به جای دیدن داده‌ها و فاکت‌های روشن، در پیله پنداربافانه خود رئیسی دیگری برای خود ساخته است که با آمار و سخنان سرکردگان خود جمهوری اسلامی در تضاد آشکار است.
“اعتماد” چندین هفته پیش از مرگ رئیسی نوشته بود که “دولت رییسی با این شعار بر سر کار آمد که مشکلات اقتصادی نه به تحریم‌ها که به بی‌کفایتی مدیریتی باز می‌گردد و قیمت مرغ و گوشت ربطی به تحریم‌ها ندارد”.
به گزارش “تسنیم” آیت الله مکارم شیرازی تنها یک هفته پیش از مرگ رئیسی گفت که “مردم از گرانی فوق العاده، رنج می‌برند”.
به گزارش “شرق” چند روز پیش از مرگ رئیسی آیت‌الله جوادی‌آملی به دولت گفت: “ما مردان بزرگی هستیم، [..] کشور نیز دارای سرمایه های عظیم خدادادی است، لذا در شأن مردم ایران نیست که کمیته امدادی و با “گرانی” اداره شوند.”
بگذارید ببینیم که ایسنا، ۲۳ام خرداد امسال در باره‌ی دید اقتصادی جلیلی چه می‌نویسد. جلیلی می‌گوید:
ارتقای بهره وری و کوچک شدن دولت هدف مردمی‌سازی اقتصاد بود. دولت نباید بنگاه داری کند بلکه بنگاه داری را باید به مردم واگذار کند و دولت نقش نظارتی داشته باشد نه اجرایی.
آیا کسی است که نداند ” کوچک شدن دولت”، “دولت نباید بنگاه داری کند”، “دولت نقش نظارتی داشته باشد نه اجرایی” در اقتصاد سیاسی چه معنای دارد؟
همه‌ی این سخن‌ها از شعارهای سه دهه نئولیبرالیسم در جهان بوده‌است. جلیلی یکی از واپس‌گراترین و خشک مغزترین نامزدهای رییس جمهوری است.