از سال 1950 تا پایان جنگ سرد، تقریبا هر 8 روز یک بمب اتمی منفجر می شد. حدود 2000 آزمایش هسته ای انجام شد که نصف آنرا امپریالیسم امریکا انجام داد.
در حالیکه اتحاد جماهیر شوروی آزمایشهای هسته ای خود را در قزاقستان و آزمایش بمب های هیدروژنی را در مناطق قطب شمال خود انجام داد، کشورهای امپریالیستی مناطق محروم جهان را با آزمایشهای هسته ای خود آلوده کردند.
آزمایش های هسته ای امپریالیستها در مناطقی مانند مستعمرات و جزایر به دور افتاده انجام شد که افراد زیادی در آن حضور نداشتند و مردمش بی سروصدا و خاموش بودند.
انگلستان آزمایش سلاح های هسته ای خود را در استرالیا آغاز کرد. اما وقتی بریتانیایی ها می خواستند یک بمب هیدروژنی قدرتمند آزمایش کنند – برای استرالیایی ها قابل پذیرش نبود.
انگلستان کشور کیریباتی در اقیانوس آرام را انتخاب کرد. مردم کیریباتی مانند بومی های استرالیایی ها صدای اعتراضی نداشتند، بنابراین هیچ مشکلی برای انگلیسی ها وجود نداشت. بعدها، ایالات متحده نیز از کیریباتی برای برخی از آزمایشات خود استفاده کرد. فرانسه در الجزایر و پلینزی فرانسه آزمایش کرد.
قوی ترین آزمایش های هسته ای و بمب هیدروژنی آمریکا در اقیانوس آرام – در کیریباتی و جزایر مارشال انجام شدند. این بدان معناست که بیشتر پیامدهای بمب های هیدروژنی در منطقه اقیانوس آرام پخش شده است.
این آزمایش ها سلامت میلیون ها نفر در سراسر جهان را به خطر انداخت و آنها را به سرطان، بیماری قلبی و اختلالات سیستم ایمنی بدن مبتلا ساخت. بسیاری آواره شدند و بسیاری هنوز نمی توانند در خانه ای زندگی کنند که زمانی خانه آنها بود زیرا بسیار آلوده است.
به همین دلیل است که جنگ سرد یک جنگ هسته ای محدود امپریالیستها علیه جمعیت محدود بود. امپریالیسم امریکا دو بمب اتمی در پایان جنگ جهانی دوم بر روی هیروشیما و ناکازاکی انداخت.