آرمین انتخاب مهندسی شده توسط رژیم ولی فقیه را “مرحله جدیدی” خواند.
« کشور وارد مرحله جدیدی شده است».
ولی خودش مجبور به اعتراف است که رژیم فضا را برای اصلاح طلبان باز کرد.
«از جمله عوامل مؤثر در شکل گیری مرحله جدید انعطاف حاکمیت و پارهای تجدید نظرها است که بستر لازم برای نقش آفرینی اصلاح طلبان در این انتخابات را فراهم آورد. »
با این همه پس از چهل سال سیاستهای مفتضح اصلاح طلبی، او هنوز امیدوار تغییر رژیم از داخل است.
«هرچند این انعطاف حداقلی و بسیار محتاطانه است، اما اصلاح طلبان باید با استقبال از آن حاکمیت را به انعطاف و گشایش بیشتر ترغیب کنند».
او با بی شرمی دولتی را که یک وزیر اقتصاد نئولیبرالیست افراطی و وزیر کشور و ارشاد امنیتی دارد ، قدرتمند می داند. ولی برای خوش رقصی خود در برابر حاکمیت به براندازان حمله می کند. انگار که براندازان مسبب تمام بحرانهای کشور و بدبختی مردم هستند و نه رژیم ولایت فقیه.
«دولت قدرتمند خط اصلاح طلبان را از نیروهای برانداز و خواهان ایرانی ضعیف و غیر مستقل متمایز میسازد و جامعه توانمند نیروهای تمامیت خواه و استبداد طلب را در برابر اصلاح طلبان قرار میدهد».
اصلاح طلبان که همیشه سوپاپ رژیم در مراحل حساس بوده اند، از تمامیت خواهان ناراحت هستند که سهم آن ها را در حاکمیت نادیده می گیرند.
«جبهه اصلاحات براساس مشی و منش اصلاح طلبانه خود را ملزم میداند از تحولاتی که در عرصه سیاست و قدرت رخ داده استقبال کند. لازمه این رویکرد حمایت از دولت پزشکیان و تقویت ایشان در تحقق شعارها و وعدههایی است که در جریان تبلیغات انتخاباتی دادهاند».
او چیزی از دلیل عدم تحقق شعارها در ۸ سال دولت خاتمی که رادیکالتر از پزشکیان بود، ۸ سال دولت روحانی که مستقل تر از پزشکیان بود، نمی گوید.