دوره جدید: مقاله شماره: ۹۲ (۱۷ دی ١٣٩۶)
واژه ی راهنما: سیاسی– تئوری
همه ی آن‌هایی که سطری نوشتند و نظری بیان کردند در این نکته هم آوا هستند که یورش انقلابی مردم با خواست های اقتصادی آغاز شد. مبارزان ضرورت تغییر وضع سیاسی را که افزار فشار اقتصادی بر خود تشخیص می دهند، بلافاصله خواستار شدند. آن ها تغییر وضع سیاسی حاکم را با حذف دیکتاتوری خواستار شدند.
واقعیتِ توصیف شده که مورد تأیید همه ی نظرها و گروه‌ها و احزاب است، نشان و بیان سطح رشد یافتگی آگاهی اجتماعی در جامعه ایران در دوران کنونی است. زحمتکشان و همه ی لایه‌های زیر فشارِ، بحران اقتصادی- اجتماعی حاکم بر ایران را ناشی از وجود دیکتاتوری می‌دانند و آن را ابزار اِعمال سیاست اقتصادی به سود طبقات حاکم و علیه توده های میلیونی زحمتکش و محروم جامعه شناخته و دریافته‌اند.
آنچه در شعارها و خواست های طرح شده چشمگیر است، شناخت مردم از شرایطی است که دیگر آن را نمی خواهند. آن‌ها اما پیشنهاد و جایگزینی برای آنچه نمی‌خواهند ارایه نمی دهند. نمی‌توانند ارایه دهند. برای ارایه برنامه ی جایگزین اقتصادی- اجتماعی زحمتکشان و همه ی لایه‌های توده ها نیاز به احزاب سیاسی- طبقاتی خود دارند زحمتکشان تنها می توانند با شرکت در بحث ها در درون سازمان های صنفی و سیاسی خود، برنامه‌های جایگزین را طرح بریزند و درستی و ضرورت آن را مستدل سازند و برای تفهیم آن به زحمتکشان و توده ها بکوشند و از آن به مثابه شعار و پرچم مبارزه به منظور پیشبرد روند انقلابی بهره گیرند.
اعتصاب موفق اخیر کارگران نیشکر هفت تپه در خوزستان که در آن با صراحت طرح پایان دادن به سیاستِ در خدمت منافعِ طبقات حاکم، یعنی پایان دادن به خصوصی سازی ثروت‌های متعلق به مردم و پایان دادن به کارکرد ضد کارگری شرکت های پیمانکاری،قرارداد موقت و سفید امضاء مطرح شد، نشان شناخت نطفه های درست از علل بحران اقتصادی- اجتماعی حاکم است که علیه منافع زحمتکشان و به سود طبقات حاکم عمل می کند. خصوصی سازی وآزادسازی اقتصادی دو عنصر سیاست ضد مردمی و ضد ملیِ وارداتی هستند به سود غارتگران داخلی و خارجی. باید علیه این برنامه، برنامه جایگزین برای اقتصاد ملی با سرشتی مردمی-دمکراتیک و ملی- ضد امپریالیستی بر پا داشت.
تنظیم چنین برنامه‌ای وظیفه ی احزاب طبقاتی است. بدون عمل‌کرد مشترک احزاب، مبارزه ی مردم تنها می ماند. مردم با جانفشانی به وظیفه تاریخی خود برای قیام علیه شرایط حاکم عمل می کنند. احزاب با کم کاری نباید پشت آن‌ها را خالی سازند.
حزب توده ایران پیشنهاد عملی و سازنده خود را برای برنامه ی جایگزینِ مردمی و ملی برای اقتصاد ملی ایران مطرح ساخته است:
– باید به سیاست وارداتی نئولیبرالیسم امپریالیستی پایان بخشید؛
– باید با احیای دستاوردهای اقتصادی- دمکراتیک انقلاب بهمن 57 و به روز ساختن آن از طریق حذف بی قید و شرط همه مظاهر و ابزارهای دیکتاتوری، حاکمیت مردمی و ملیِ شایسته را برپا داشت.
این تنها اهرم پرتوان در دست توده های انقلابی است، علیه سیاست تجاوزگرانه امپریالیستی و متحدان رنگارنگ داخلی آن.
نشانی اینترنتی این مقاله: https://tudehiha.org/fa/4730