احسان طبری
دو فرومایگي را ھرگز نمی توان بخشید:
1 ـ فرومایگي خدمت به منافع خود، علیه منافع جامعه
2 ـ فرومایگي خدمت به ستمگران و تاراجگران تاریخ، علیه عدالت و حقیقت
این دو نوع فرومایگي در سرشت خود، یكي است. یعني از خوی جانورانه و سفله بھره کشان جامعه و چاکران چاکر نشان سرچشمه می گیرد و کمترین اعتنایي به فضیلت انسانی ومسئولیت شھروندی و تعھد مھیني ندارد.
این فرومایگان گاه از روی دغلی و پلیدی گاه از روی تسلیم بی صفتانه در قبال امواج حوادث، گاه از روی ترس، به ھر جھت پای درپارگین می گذارند و جمعی را با خود ھمراه می کشند.
ممکن است عامل تسلیم و ترس شخص را در دیدگان ما در خورد ترحم سازد ولی این ترحم از فرومایگي و زیان پراکنی عملش از تاثیر عیني عملش نمی کاھد.
دیپلمات ھاییکه استعمار و نو استعمار به ویژه در جھان سوم تربیت کرده از میان این زمره فرومایگان دست چین می شوند. آن ھا بدون آن که خم به ابرو بیاورند مرتکب بزرگترین خیانت ھا و جنایت ھا به جامعه، وطن، تاریخ، فرھنگ و مصالح عام انسانیت و مقتضیات ضرور تکامل می گردند، تنھا دغدغھ آن ھا میزان مزد آن ھاست .
جای شگفتی نیست. ھنگامی که شما مشخصات سیاستمداران و دولتمردان مراکز امپریالیستي ( متروپل ھا ) را بررسی می كنید. می بینید الگوھا یكي است. مشاغل واحد، روان شناسی واحد پدید می آورند: شاھان مستبد، سیاستمداران تابع فرمان ستم، دارای چھره ھای جھانی – تاریخي ھمانندند.