مقاله شماره ۳۴
۷ دی ۱۳۹۸ -۲۸دسامبر۲۰۱۹
می گویند که پیروزی هزار پدر دارد ولی شکست پدرمرده است.
حزب کارگر در انتخابات هفته گذشته ۵۹ کرسی از دست داد. این بزرگترین شکست از حزب پس از ۱۹۳۴ بود.
هوادارن نئولیبرالیسم در بریتانیا و ایران می کوشند که این شکست را شکست سوسیالیسم وانمود کنند. هنوز اشک هواداران سوسیالیسم در بریتانیا خشک نشده بود که آقای بلیر -که در زمان فرمانروایی خود نه تنها بریتانیا و حزب کارگر را به خاک و خون کشانده بود بلکه با دروغ بی شرمانه خود یکی از همکاران آقای بوش در جنگ ویرانگر در خاورمیانه هم بوده است- زمان را شایسته یورش به هواداران سوسیالیسم در درون حزب کارگر دید. او چند روز پیش با فریادی گوش خراش که در همه ی رسانه های بورژوازی بریتانیا بازتاب یافته است به هوادارن سوسیالیسم گفت: یا دگرگون شوید و یا نابود. و آن چه که او از دگرگونی درمی یابد دنبال کردن سیاست نئولیبرالی او و همکارانش است.
روزنامه “فایننشال تایمز” که پیش از انتخابات نوشت های بسیاری را بر کوربن و برنامه های چپ حزب کارگر نوشت این انتخابات را “شورش طبقه کارگر” نامیده است. این روزنامه بورژوازی می خواهد با تردستی از این که محافظه کاران ۵۸ حوزه انتخابی نو در انگلیس و ولز بدست آوردند – که ۵۴ تا آنها ۷۰ سال به حزب کارگر رای داده بودند سود جوید و این گونه وانمود کند که کارگران به سوسیالیسم پشت کرده اند و انگار با روی آوردن به محافظه کاران آن ها هوادار برنامه های نئولیبرالیستی شده اند.
ولی نظرسنجی ها همچنین نشان می دهد که شمار بسیار کمی از رای دهندگان از خط اقتصادی حزب کارگر نا خشنود بودند وهستند. چند هفته پیش از رای گیری YouGov از انگلیسی ها پرسید که آنها درباره پیشنهادهای چپگرای حزب کارگر چه می اندیشند، رای دهندگان در مجموع برنامه اقتصادی – اجتماعی حزب کارگر را بسیار مثبت ارزیابی کرده بوده اند: شش از ده نفر در ماه نوامبر پاسخ دادند که دوست دارند مالیات هنگفتی از ثروتمندان گرفته شود. ۵۶ درصد هوادار ملی شدن راه آهن و ۵۴ درصد نیز موافق این بودند که یک سوم هیئت مدیره شرکت های خصوصی باید از کارمندان باشد.
بنابراین بازگشت به دوران بلیر سراسر نادرست است زیرا سیاست نئولیبرال در ۴۰ سال گذشته بخش های بزرگی از مردم را از قطار اقتصادی جدا کرده است و به گرداب بدختی فرو برده است.
Brexit
اگر میان همه ی دلیل هایی که برای شکست است بتوان یک چیز را برجسته کرد آن باید Brexit باشد.
برنامه های نئولیبرالی اقتصادی بسیاری از مردم بریتانیا را چنان تنگ دست کرده است که آنها باید در بسیاری از روزهای زمستانی میان گرما و خوراک یکی را برگزینند. کمک های اجتماعی و پزشکی در همسنجی با گذشته ناچیز است.
راستش این است که رنجبران و کارگران بریتانیا برنامه نئولیبرالیستی اتحادیه اروپا را دشمن نخست خود می دانند. آن ها می دانند اتحادیه اروپا پشتیبان تهی کردن بریتانیا از صنعت بوده است و درهای بریتانیا را برای شرکت های فراملی که به بهره کشی از کارگران ارزان برون مرزی می پردازند باز کرده است. شرکت فرامرزی Amazon از کارگرانی که زیر سخت ترین شرایط کار می کنند مانند سده نوزدهم همچون برده بهره کشی می کند.
این یک انتخاب در باره Brexit بود. در زمانی که بوریس جانسون کمابیش چیزی جز Brexit نگفت فشار جناح بلیر در حزب کارگر جرمی کوربین را در این باره زمینگیر کرده بود.
کوربن و هواداران سوسیالیسم در درون حزب کارگر با هوش تر از آن هستند که ندانند که بسیاری از برنامه های ریشه ای آنها برای دگرگونی جامعه بریتانیا هیچ زمان نمی توانست با بودن در اتحادیه اروپا انجام شود (نگاه کنید به هشدارهای پی در پی اتحادیه اروپا به پرتقال برای عدم اجرای برنامه های اقتصادی نئولیبرالی). ولی راست های حزب کارگر آن ها را وادار کردند که Brexit را نپذیرند و بنابراین کوربن در گفتگوها در باره ی Brexit در میان زمین وهوا ماند.
شمار رای دهندگان در حوزه های انتخاباتی که در گذشته هم به حزب کارگر و هم به Brexit رای داده بودند، پایین تر بود، و این نشان می دهد که رای دهندگان هوادار و دوستدار حزب کارگر در خانه ماندند چرا که خواهان برون رفتن بریتانیا از اتحادیه اروپا بودند ولی همزمان نمی خواستند به راست ها رای دهند.
داده های YouGov و Dataprax نشان می دهد که نداشتن یک سیاست یکدست و کارا در باره ی Brexit هواداران Brexit در درون حزب را به محافظه کاران فرستاد و مخالفان Brexit در درون حزب را به لیبرال دموکرات ها فرستاد.
داده های Torsten Bell نشان می دهد دوستداران گذشته ی حزب کارگر در مرکز و شمال انگلستان که هوادار Brexit بودند از رای دادن به حزب کارگر پرهیز کردند.
داده های Lord Ashcroft نشان می دهد که تاکتیک انتخاباتی که راست به گردن حزب گذاشت نادرست بود چرا که محافظه کاران سه چهارم رای هواداران Brexit را بدست آوردند در حالی که حزب کارگر نیمی از رای های مخالفان Brexit را بدست آورد.
یورش بورژوازی به کوربن و سیستم انتخاباتی
هنگام بررسی شکست باید بیاد داشت که رسانه های بورژوازی خیلی در برابر کوربن و برنامه های او سخت گیر بودند و روزانه برنامه یورش به برنامه های او را با دروغ و ترفند سازماندهی کرده بودند.
نباید از یاد برد که سیستم انتخاباتی بریتانیا سیستم شگفت انگیزی است چرا که محافظه کاران نسبت به انتخابات گذشت تنها بیش از یک درسد بیشتر رای آورده اند ولی این یک درسد ۴۷ کرسی نو به ان ها داده است. کوربین در انتخابات شکست خورد، اما نسبت به انتخابات پیش رأی بیشتری برای حزب کارگر کسب کرد. در سال ۲۰۰۵، حزب کارگر با داشتن ۳۵درسد رای در انگلستان ۲۸۶ کرسی به دست آورد. ولی امسال آنها با همان ۳۵ درسد ۱۸۰ کرسی کسب کردند.
در حال حاضر سیستم انتخاباتی به زیان حزب کارگر کار می کند در حالی که در دوران بلیر سیستم انتخاباتی به سود حزب کارگر بود. اگر سیستم انتخاباتی بریتانیا مانند آلمان می بود هم اکنون حزب کارگر می توانست در حال چیدن وزیران در پهنه شترنج دولت باشد.
نئولیبرالیست های اتحادیه اروپا خیلی تلاش کرده اند که Brexit را نشانه نژادپرستی کارگران و دیگر زحمتکشان بریتانیا بدانند. ولی راستش این است که همان گونه که می بینیم مردم بریتانیا دوباره برنامه های نئولیبرالیستی اتحادیه اروپا برای کشور خود نپذیرفته اند.
راست های حزب کارگر دلیل شکست حزب را چپ روی و برنامه سوسیالیستی حزب می دانند. ولی همه ی داده ها نشان می دهد که آن دلیلی که راست های حزب کارگر برای شکست آفریده اند یک ترفند است
بزرگترین کار نادرست گروه چپ حزب کارگر این بود که نتوانست ویژگی های ضدنئولیبرالیستی Brexit را با برنامه ی دگرگون سازی خود برای جامعه بریتانیا در آمیزد و پیوندی دیالکتیکی میان این دو را به مردم نشان دهد. ولی این نتوانستن به معنای نخواستن نبود چرا که گروه راست حزب کارگر بسیار نیرومند است و از پیاده کردن درآمیزی میان Brexit و ملی سازی صنعت و خدمت های اجتماعی جلوگیری کرد.
آری سیستم انتخاباتی بریتانیا حزب کارگر را به شکست کشاند ولی حزب کارگر زیر رهبری کوربن رای بیشتری از گذشته بدست آورد و بیشتر مردم بریتانیا برنامه های ملی سازی حزب کارگر را از نکته های باارزش برنامه ی این حزب ارزیابی کرده اند. بنابراین برنامه سوسیالیستی حزب کارگر پیروز شد و برنامه نئولیبرالیستی اتحادیه اروپا یک بار دیگر شکست خورد.