سخن روز شماره: ۷۱ (۲۱ مهر ۱٣۹۷)
به توصیه رفیق عزیزی مقاله ی: ۷۷ سال در بطن همه رویدادهای ایران، را مطالعه کردم که نویسنده ی آن دکتر سروش سهرابی است (راه توده ۶۶۳، ۱۲ مهر ۱۳۹۷).
مقاله با توانمندی نبرد بیش از هفت دهه حزب توده ایران و قریب به یک قرنی کمونیست های ایرانی را توصیف می‌کند و نکته‌های شایسته ی دقتی را مطرح می سازد. ازجمله رفیق سهرابی مساله ی نقش تولید طبیعی را در روستای ایران به عنوان علت سهم و کیفیت شرکت دهقانان در مبارزات گذشته مطرح می سازد. این عنصر متأسفانه با ارایه سند تحکیم نمی گردد که می‌تواند در ارتباط قرار داشته باشد با محدودیت مقاله در بررسی توصیفی از نبرد کمونیست‌ها در صد سال گذشته.
در ارتباط با مبارزه ی حزب توده ایران برای سازماندهی دهقانان، موفقیت حزب همه جانبه مورد توجه قرار نمی گیرد، گرچه از موفقیت‌های موضعی آن سخن به میان آمده است.
در این رابطه می‌توان اسناد بسیاری را در ٬٬دنیا٬٬ یافت. برخی از این اسناد را از نشریاتی که رفیق عزیزی در اختیار گذاشت طرح می کنم. مقاله ی: حزب توده ایران و جنبش دهقانان در سال‌های ۱۳۲۰-۱۳۳۲ (دنیا سال چهارم، ۳، پاییز ۱۳۴۲). رفیق پرویز خلعت بری همانجا می نویسد: «در سال‌های پس از شهریور ۱۳۲۰ تضاد میان مالکین و دهقانان به صورت جنبش های دهقانی در آمد و چنان دامنه ی وسیعی به خود گرفت که نه فقط موجب هراس طبقات حاکمه بلکه موجب نگرانی امپریالیسم را نیز فراهم ساخت. ..».
در ارتباط با فعالیت حزب توده ایران میان دهقانان در کنگره ی اول حزب تصمیماتی اتخاذ شد که در مقاله ی: نظری به تاریخ حزب توده ایران، توسط زنده یاد عبدالصمد کامبخش توضیح داده می‌شود (دنیا، سال هفتم، ۱، بهار ۱۳۴۵): «به منظور اجرای دستور کنگره ی اول در مورد تقویت کار در روستا، رهبری حزب در اوایل پاییز ۱۳۲۳ تصمیم به تشکیل اتحادیه دهقانان ایران گرفت. مرامنامه .. عمده ترین ماده آن عبارت بود از مبارزه علیه رژیم ارباب- رعیتی، تقسیم بلاعوض زمین‌های خالصه، بازخرید و تقسیم بلاعوض زمین‌های اربابی. مبارزه ی روزمره ی این اتحادیه در بسیاری از نقاط منجر به کامبیابی قابل توجه در زمینه لغو بیگاری ها و جلوگیری لز تجاوز مالکان گردید.
شعار های اتحادیه دهقانان چندین صد هزار دهقان را در صفوف آن گرد آورد. در اواخر سال ۱۳۲۵ این اتحادیه در گیلان، مازندران، کرمان، خراسان، همدان، کرمانشاه، اصفهان، فارس، قزوین، اراک، یزد دارای سازمان های وسیع بود. ..».
بدین ترتیب دیده می‌شود که در کشوری با حدود بیست میلیون نفر جمعیت، سازماندهی چندین صد هزار دهقان در کوتاه ترین فرصت زمانی ممکن است. رفیق سهرابی نیز به این موفقیت‌ها اشاره دارد. این امکان با اتخاذ شعارهایی توسط حزب توده ایران به دست آمد که از درون تضاد حاکم بر هستی دهقانان بیرون کشانده شد. نمونه ی دیگری از این موفقیت تصویب بندهای ج و دال رفرم ارضی پس از انقلاب بهمن توسط حزب توده ایران است.
کماکان حل مساله ی ارضی در شرایط کنونی در ایران نیز مطرح است. باید با گام های قاطع به تمام بقایای مالکیت و زمین داری بزرگ و موقوفه و دیگر شواهد گذشته ی ارتجاعی پایان داده شود. متأسفانه در این زمینه مقاله چشم گیر رفیق سهرابی نکته‌ای را مطرح نمی سازد. چنانچه در ارتباط با شرایط گذار از دیکتاتوری و نظام اقتصادی وابسته به اقتصاد امپریالیستی این رفیق سکوت می کند. این کمبودها، ارزش مقاله را مورد دستبرد قرار می دهد.
مبارزه ی روشنگرانه- تبلیغی حزب توده ایران باید با برجسته ساختن تضادهای موجود در جامعه عملی گردد. از این طریق می‌تواند مبارزه و فعالیت ترویجی حزب طبقه کارگر در انطباق قرار داده شود با شرایط لحظه ی تاریخی هستی توده های زحمتکش و همه ی مردم میهن ما. راه تجهیز و سازماندهی مبارزه زحمتکشان و طبقه ی کارگر در کلیت آن از این مجرای فعالیت ترویجی- تبلیغی می گذرد.