سیاوش قانعی با اعلام خبر درگذشت زنده یاد ملکه محمدی عضو رهبری حزب توده ایران در سال های اول انقلاب نوشته است:
بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران
کز سنگ گریه خیزد روز وداع یاران
درگذشت یاران و همرزمان دیرینه چنان سنگین و جانسوز است که به دشواری به باور میشیند!ا
بانو ملکه محمدی یکی از برجسته ترین زنان جنبش مبارزاتی تاریخ معاصر ایران پس از ۹۷ سال زندگی پر افتخار ما را ترک کرد زندگی اوبا یک صد سال حیات پرتلاش و سخت مردمان کشور ماهمراه بود و پا به پای مردمش، تمامی عمر برای سعادت آنها کوشید، از پا نایستاد و با درد و سختی و مبارزات آنها و با تلخ و شیرین نتیجه پایمردی های آنها همراهی کرد. کارهایش، مبارزه اتش و خنده زیبایش که همیشه یادآور خوبی های زندگی و آینده سعادتمند انسان است، از یاد کسانی که او را می شناختند نخواهد رفت.یادش گرامی و ماندگار بادآخرین جمله وصیتنامه اش که: تا به آخر به حزب روزبه ها و سیامک ها وفادار ماندم .
ملکه محمدی، عضو کمیته مرکزی حزب توده ایران بود که در جریان یورش دوم به حزب توده ایران در هفتم اردیبهشت ۶۲ همراه با حدود ۱۷۰ نفر از کادرهای حزب در تهران و ۵۰۰ نفر در شهرستانها و از جمله احسان طبری، فرج الله میزانی، بهرام دانش، رحمان هاتفی، احمد دانش، حسین جودت، انوشیروان ابراهیمی، هدایتالله معلم، هدایتالله حاتمی، محسن علوی، علی گلاویژ، جواد ارتشیار، فاطمه مدرسی تهرانی (سیمین فردین) بازداشت شد. هم در جریان قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ و هم در ماه های پس از این جنایت، در جمع زندانیان زن زندان اوین بود که خطر اعدام همه آنها را تهدید می کرد. این فاجعه زیر فشار جهانی افشای قتل عام ۶۷ عملی نشد و او نیز همراه شماری از زنان زندانی، سرانجام از اوین آزاد شد. ملکه محمدی هم دستی توانا در ترجمه داشت و هم مسائل روستائی ایران و مشکلات دهقانان و کشاورزان را می شناخت.
وی علاوه بر عضویت در هیات تحریریه ارگان مرکزی حزب توده ایران “مردم” و همچنین ماهنامه تئوریک حزب توده ایران “دنیا”، از نویسندگان ثابت “تحلیل های هفتگی” نیز بود.