مودی قول داد که هند در دوره نخست وزیری او به سومین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل خواهد شد. این رشد اقتصادی به نفع کیست؟
سطح نابرابری درآمد و شکاف طبقاتی در هند هم اکنون فراتر از زمانی است که هند تحت حکومت استعماری بریتانیا بوده است. در حالی که تعداد ثروتمندان فوق العاده در دهه گذشته یازده برابر شده است، این کشور اکنون در رتبه 111 از مجموع 125 کشور در شاخص گرسنگی جهانی قرار دارد که یک چهارم افراد مبتلا به سوء تغذیه جهان را تشکیل می دهد.
دوره دوم نخست وزیری مودی، هند شاهد کمترین رشد تولید ناخالص داخلی از اوایل دهه 1990 بوده است. سرمایه گذاری مستقیم خارجی به طور قابل توجهی کاهش یافته و به پایین ترین حد خود در 20 سال گذشته رسیده است. پس انداز خانوار به پایین ترین حد خود در 47 سال گذشته و بدهی خانوارها به بالاترین حد خود رسیده است. یک سوم فارغ التحصیلان در هند شغل ندارند. لزوم به یادآوری است که چین سوسیالیستی با رشد اقتصادی خود یک میلیارد را از زیر خط فقر خارج کرد.
مودی هندی بودن را به عنوان “ضد مسلمان” تعریف می کند تا افکار عمومی را از فاجعه اقتصادی منحرف کند. نقشه “اسلام ستیزی” مودی این است که شکم های گرسنه هندو را با نفرت تغذیه کند.
هند از رای به قطعنامه سازمان ملل متحد که خواستار آتش بس بشردوستانه در غزه بود، خودداری کرد. دولت تصمیم گرفت 35000 کارگر را به عنوان جایگزین نیروی کار فلسطینی به اسرائیل بفرستد.
در همین حال، گروه های بزرگی از بنیادگرایان هندو، تظاهراتی را در حمایت از اسرائیل سازماندهی کردند. در یک ویدیو، یک سرباز سابق، می گوید: «اسرائیل باید ما را در ارتش خود ثبت نام کند، و ما با هم این جهادی های اسلامی، را از روی کره زمین حذف خواهیم کرد.»