بحرانی که همه ی عرصه های جامعه ما را در بر گرفته است با پینه دوزی حل نخواهد شد. این بحران به دلیل مشکلات موقت و گذرا نیست، بلکه ریشه در تضادهایی دارد که فقط با تغییرات اجتماعی عمیق و جابجایی طبقاتی می توان بر آن غلبه کرد.
میهن ما کشور ثروتمندی است که حتا به گفته خود ولی فقیه سرشار از منبع های طبیعی و زیرزمینی است. برای همین، با داشتن این همه مواد خام همه ی زمینه های صنعتی شدن و امکان تولید بزرگ وجود دارد. هم آقای محسن رضایی و هم آقای خامنه ای اعتراف کرده اند که جمهوری اسلامی فقط صنعت نظامی را رشد داد، ولی هرگز صنعتی نشد. برعکس، دستگاه های تولیدی بزرگ به بخش خصوصی سپرده می شود که پیامد آن مرگ تدریجی صنعت و اخراج کارگران است. افزون بر این، با ورشکستگی صنعت های تولیدی اقتصاد کشور هر چه بیشتر به واردات وابسته می شود که تنها به نفع بورژوازی انگلی، به ویژه بورژوازی تجاری و نظامی است.
اموزش و بهداشت خصوصی شده به زیان طبقه های رنجبر هر روز گسترده تر می شود. قیمت کالاها و مسکن افزایش می یابد. بودجه اجتماعی و فرهنگی کاهش می یابد و در عوض بودجه رسمی و غیررسمی نهادهای جهل افزایش می یابد.
چرا این گونه است؟ زیرا ثروت و فرصت های تولیدی کشور زیر کنترل بورژوازی انگلی است، و نه مردم. در نظام سرمایه داری- دینی جمهوری اسلامی کسب سود و انباشت سرمایه مقدم بر منافع انسانها است. این چیزی است که ما عواقب ان را هر روز می بینیم.
از یک طرف کارگران کارگاه های آجرپزی با دست های پینه بسته و گوژپشت، کودکان خیابانی گرسنه، کلیه فروشان درمانده، کارکنان جنسی بینوا را می بینیم، و از طرف دیگر روحانی های شکم بزرگ، نظامیان پرقدرت، مجلسیان بنزنشین، اقازادگان شیک پوش را.