در اکتبر 2024، وزرای دفاع کره جنوبی، ژاپن، استرالیا و نیوزیلند به یک نشست ناتو پیوستند. این نخستین بار بود که وزرای دفاع این کشورها در چنین نشست‌هایی حضور داشتند، که نشان‌دهنده گسترش عملیات نظامی ناتو در منطقه است. این گسترش، که پس از فروپاشی اتحاد شوروی و پیمان ورشو در 35 سال پیش به موضوعی مهم تبدیل شده، از منظر سیاسی-روان‌شناختی به معنای گسترش برای گسترش است.
ناتو با افزودن کشورهای شریک به تعداد اعضای خود، طبق توافق‌نامه 1949 ناتو که به‌طور مشابه با منشور سازمان ملل است، در حال گسترش است. این در حالی است که مفهومی به نام “شریک” در توافق‌نامه ناتو وجود ندارد و برخی از اقدامات ناتو مانند استفاده از سلاح‌های هسته‌ای و مداخلات نظامی در کشورهای غیرعضو، قانونی نیست.
ناتو این گسترش را با توجه به تهدیدات از سوی روسیه و چین توجیه می‌کند، اما این استدلال‌ها فاقد تحلیل تجربی و معتبر است. چین به دلیل تفاوت‌های ارزشی و منافع، به عنوان تهدید معرفی می‌شود، در حالی که آمریکا و ناتو در حقیقت خود در حال ایجاد تنش با چین هستند.
هزینه‌های نظامی ناتو و به‌ویژه آمریکا به طرز حیرت‌آوری زیاد است، با بودجه‌ای معادل ۳.۴ درصد از تولید ناخالص داخلی آمریکا. این در حالی است که کشورهای دیگر مانند چین و روسیه هزینه‌های کمتری دارند، اما نگرانی‌های ناتو به‌نظر می‌رسد بیشتر از آنچه که واقعاً وجود دارد، ناشی از نیاز به دشمن‌سازی برای توجیه سیاست‌های خود باشد.
در نهایت، تحلیل‌های تاریخی نشان می‌دهند که امپراطوری‌ها با گسترش بیش از حد و هژمونی نظامی رو به افول می‌روند.