سخن روز شماره: ۳ ( ۲۳ فروردین ۱٣۹۷ )
توصیف استه تیك رفیق عزیز احسان در ابرازنظر دیروز، روند زیبا و والایی را ترسیم می كند كه گفتگو میان توده ای ها آفریده است. رفیق عزیز احسان دستیابی توده ای ها را به اهمیت پایبندی به استقلال سیاست طبقاتی حزب طبقه كارگر ایران، پایبندی به برنامه حداقل كارگری حزب توده ایران و شناخت وحدت مبارزه برایگذار از دیكتاتوری و نظام سرمایه داری كنونی وابسته به اقتصاد امپریالیستی در بحث نظری- تئوریك، «نشانفهم عمیق حزب .. از جامعه و طبقات و شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ایران و نشان پشتیبانی دلسوزانهو متفكرانه»ی توده ای ها «از مردم و نشان از امید و مبارزه ی راستین با نظام دیكتاتوری ولایی كشور وبرپایی یك نظام دمكراتیك و ملی ..» ارزیابی می كند. او «طنین بلورین» (اط) سیاست طبقاتی حزب توده ایران را ترسیم می كند!
از اصلاحات با انقلاب دفاع می كنیم!
اكنون كه به گفته ی رفیق عزیز امید «مخرج مشترك» نظری- تئوریك میان توده ای ها ایجاد شده است، هنگام پل زدن به اندیشه ی متحدان نزدیك و دور در نبرد ضد دیكتاتوری فرا رسیده است كه رفیق عزیز ناهید با واقع بینی در ابرازنظر دیروز خود مطرح ساخته است. بحثی كوتاه در این زمینه سودمند است.
رفیق عز یز ناهید نام این پل را با تكیه به سخن دبیرملی حزب كمونیست فرانسه، پیئر لارنت، در ابرازنظرخود از اصلاحات با انقلاب دفاع می كنیم! پیشنهاد می كند و می نویسد: «باید گفت كه ما همه خواهان اصلاحات ایم تا آن حد كه حاضریم برایش انقلاب كنیم».
رفیق عزیز ناهید به درستی كوشش برای جلب «اصلاح طلبان واقعی» را به مثابه «متحدان ما در مرحله ملی دمكراتیك» انقلاب پر اهمیت می داند. «اگر نیروهای چپ و طرفدار عدالت اجتماعی متحد ما در مواجهه با تضاد بنیادین هستند، اصلاح طلبان واقعی متحدان ما در مواجهه با تضاد روبنایی» جامعه كنونی ایران، مبارزه با دیكتاتوری هستند.
مضمون این پل چیست؟
به نظر می رسد می توان حل دو وظیفه را به عنوان مضمون پل ارتباط ذهنی- روحی- عاطفی با«اصلاح طلبان واقعی» نامید تا به كمك آن، متحدان دور را به متحدان نزدیك و متحدان متزلزل را به با ثبات بدل ساخت.
یكی– شركت فعال در مبارزه ی روزانه آن هاست. شركت در بحث درباره ی دغدغه های روزانه ی آنهاست؛
دومی– ایجاد شرایط ضروری برای شناخت راه حل دغدغه های روزانه آن ها از طریق تحقق بخشیدن به اقتصاد سیاسی ملی- دمكراتیك انقلاب است.
به سخنی دیگر، تفهیم این نكته كه مبارزه با بحران اقتصادی- اجتماعی- فرهنگی وغیره در ایران كنونی در شرایط سلطه ی هژمونی نظام سرمایه داری در ایران به طور عام و سرمایه داری وابسته ی كنونی به طورخاص ناممكن است!
به این منظور باید ما در مبارزه روزانه آن ها شركت فعال داشته باشیم. باید در عین حال «مخرج مشترك» نظری- تئوریك میان توده ای ها را كه در برنامه حداقل كارگری حزب توده ایران تبلور می یابد، نشان دهیم و تفهیم كنیم. اهمیت تنظیم یك برنامه ی روشنگرانه- تبلیغی منطبق با نیاز كنونی انكارناپذیر است.
برای عمل به گام نخست، باید همه ی توده ای ها به خبرنگاران توده ای بدل شوند. باید تضادهایی را كه متحدان اصلاح طلب ما در شرایط حاكم ایران با آن ها روبرو هستند و مطرح می كنند، برای انتشار روزانه در نشریات حزب توده ایران انتقال دهیم. باید ضمیمه ی كارگری نامه مردم را روزانه فعال كنیم، باید مبارزه پراهمیت زنان را كه می تواند به تكانه حركت انقلابی تبدیل شود، روزانه انتشار دهیم و از زیر چتر”فمینیستی” غیرطبقاتی، به زیر چتر “فمینیسم طبقاتی” هدایت كنیم.
در چنین روندی است كه گردان كارشناسان و دانشمندان توده ای ساخته می شوند. در چنین روندی است كه جایگزین اقتصاد سیاسی ملی- دمكراتیك به جای اقتصاد سیاسی سرمایه دارانه كه در شرایط كنونی جز”تئولیبرالیسم” نیست و نمی تواند باشد، به متحدان نزدیك و دور ما تفهیم می گردد.
در این روند است كه طبقه كارگر ایران پرچم مبارزه ی طبقاتی خود را در این مرحله به اهتزاز در می آورد!
٢١ فروردین ١٣٩٧ – ١٠ آوریل ٢٠١٨