دهه ۱۹۹۰ دوره‌ای تاریک برای نیروهای سوسیالیستی و جنبش کمونیستی بین‌المللی بود. سوسیالیسم در اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای اروپای شرقی شکست خورد و این موضوع بسیاری را دچار ناامیدی و سردرگمی کرد.
امپریالیست‌ها و ضد کمونیست‌ها این اتفاق را به عنوان “شکست سوسیالیسم” جشن گرفتند. با این حال، کوبا همچنان به پایبندی به سوسیالیسم ادامه داد. فیدل کاسترو بارها گفت که این شکست، شکست سوسیالیسم نبود، بلکه ناشی از انحراف و فرصت‌طلبی بود. او تأکید کرد که سوسیالیسم علمی و استوار است و تنها باید بر اساس اصول واقعی آن به پیش برده شود. کاسترو همچنین نقدی جدی بر همکاری طبقاتی و اصلاحات تحت نظام سرمایه‌داری داشت و آن‌ها را برای طبقه کارگر بی‌فایده می دانست. او بر اهمیت تکیه بر اراده مردم تأکید می کرد و معتقد بود که سوسیالیسم واقعی ی که بر پایه اراده و قدرت توده‌ها بنا شده در نهایت به پیروزی خواهد رسید.