حیونى‏‏‏‏ تارنگاشت ”عدالت“ هم‏خونى‏‏‏ ”راه توده“- پیک‏نت و ”عدالت“

مقاله شماره ١٣٨٨ / ٢۶ (چهار مرداد)

یک نکته: نوشتار کنونى‏ پیش از انتشار موضعى‏ التقاتى‏ در تارنگاشت “عدالت” به تاریخ ٢٩ تیر ١٣٨٨ نگاشته شده بود. در بخشى‏ از موضع التقاتى‏ در نوشتارى تحت عنوان “بررسى‏ نتایج انتخابات و ماهیت بحران سیاسى‏”، مواضع اصولى‏ آن توده‏اى‏هایى‏ در “عدالت” مطرح مى‏گردد که انگار پاسخى‏ است به پرسش در نوشته حاضر در سطور زیر که پرسیده شده است: «آیا وجود چنین وضع حاکم بر “عدالت” یک جبر و یک حکم الهى‏ است؟ پاسخ را باید توده‏اى‏هاى‏ صادق در آن بیابند و بدهند.» ظاهراً این روند در جریان است. باوجود این به پرسش در این باره که آیا باید نوشته حاضر بازنویسى‏ شود، پاسخ منفى‏ داده شد به این امید که شاید کمکى‏ باشد به روند در جریان. درباره نوشتار پیش گفته “عدالت” به طور جداگانه نوشته خواهد شد.

چندى‏‏‏‏ پیش و به دنبال انتشار نوشتارى‏‏‏‏ در “توده‏اى‏‏‏‏ها” که در آن وجود سه جریان فکرى‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏ برشمرده شده بودند، یکى‏‏‏‏ از همکاران تارنگاشت “عدالت” در ابرازنظرى‏‏‏‏ معترضانه ازجمله نوشت: «هدف شما از این تهمت و افترا چیست؟ …».

در نوشتار مورد اعتراض نشان داده شده بود که تشابهه میان مواضع “راه توده”- پیک‏نت و “عدالت” بر چه پایه و اساسى‏‏‏ قرار دارد. نشان داده شده بود که مواضع اپورتونیستى‏‏‏ این دو جریان، از یک سو در اشتراک نظر آن‏ها در نفى‏‏‏ ضرورت پایبندى‏‏‏ جنبش توده‏اى‏‏‏ به طور عام و حزب توده ایران به طور خاص به داشتن استقلال ارزیابى‏‏‏ و سیاست ریشه داشته و از سوى‏‏‏ دیگر تنها در جهت‏گیرى‏‏‏ به راست و “چپ” از یکدیگر متمایز هستند.

همچنان نشان داده شده بود که ارزیابى‏‏‏ و استقلال سیاست مستقل جنبش توده‏اى‏‏‏ تنها به کمک اسلوب انقلابى‏‏‏ بررسى‏‏‏ مشخص شرایط مشخص و مبتنى‏‏‏ بر تشخیص “اصلى‏‏‏ترین تضاد” در جامعه در مرحله معیین تاریخى‏ قابل دسترسى‏‏‏ است.

“توده‏اى‏‏‏ها” در ارزیابى‏‏‏ خود همچنین نشان داده بود که “عدالت” و “راه توده”- پیک‏نت بر تداوم پراکندگى‏‏‏ نظرى‏‏‏ و سازمانى‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏ پاى‏‏‏مى‏‏‏فشرند و فعالانه از سیاست ارتجاع داخلى‏‏‏ و جهانى‏‏‏ براى‏‏‏ تداوم این پراکندگى‏‏‏ پیروى‏‏‏ مى‏‏‏کنند.

منتقد معترض با نام “بهداد”، با اشاره به «تئورى‏‏‏‏ توطئه»، که گویا “توده‏اى‏‏‏‏ها” «از نامه مردم به عاریه گرفته» است، ارزیابى‏‏‏‏ “توده‏اى‏‏‏‏ها” را از علل پراکندگى‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏، مردود اعلام کرده و به دفاع از «باورمندى‏‏‏‏» خود و همکاران دیگرش بر سرشت علمى‏‏‏‏ و انقلابى‏‏‏‏ حزب توده ایران پرداخته بود. او پس از هشدار به خطر نفوذ دشمن به صفوف حزب، نوشت: «موضوع بر سر سوءاستفاده ناشیانه، نابخردانه و موذیانه از این امر است، هنگامى‏‏‏‏ که به بهانه و دست‏آویزى‏‏‏‏ براى‏‏‏‏ پاکسازى‏‏‏‏ و تسویه حساب با کسانى‏‏‏‏ تبدیل شود که هنوز به اندیشه، سنن و ایدئولوژى‏‏‏‏ انقلابى‏‏‏‏ حزب توده ایران باورمندند و در راه تحقق آن مى‏‏‏‏کوشند.»

در نوشتارى‏‏‏‏ دیگر (http://www.tudeh-iha.com/?p=966&lang=fa)، “توده‏اى‏‏‏‏ها” نکات مطرح شده توسط همکار “عدالت” را مورد بررسى‏‏‏‏ قرار داد و از جمله خطاب به منتقد نوشت:

با این نظر شما اتفاق نظر کامل دارم که «توده‏اى‏‏‏‏‏ها در هر کجا که قرار دارند، موظفند در راه حفظ و پاکیزگى‏‏‏‏‏ حزبشان بکوشند. به عبارتى‏‏‏‏‏ دیگر، از یک سو هشیار باشند و صفوف خود را از عناصر متزلزل، وازده و اپورتونیست پاک سازند و از سوى‏‏‏‏‏ دیگر راه نفوذ مستقیم پلیس را نیز سد کنند (با این تذکر که همین عناصر ممکن است بعدها خود به مزدور و خادم پلیس تبدیل شوند).»

تصریح این نکته ضرورت دارد که نگارنده با شمارى‏‏‏‏‏ از همکاران تارنگاشت عدالت از چندین دهه پیش داراى‏‏‏‏‏ آشنایى‏‏‏‏‏ و رفاقت و با آن‏ها در صفوف حزب همرزم بوده و به باورمندى‏‏‏‏‏ آن‏ها به اندیشه، سنن و ایدئولوژى‏‏‏‏‏ انقلابى‏‏‏‏‏ حزب توده ایران و همچنین استوارى‏‏‏‏‏ آن‏ها بر سر دیدگاه‏هاى‏‏‏‏‏ توده‏اى‏‏‏‏‏ یقین دارد.

چنانچه بیان شد، بحث بر سر جنبه سیاسى‏‏‏‏‏ دیدگاه‏هایى‏‏‏‏‏ است که مى‏‏‏‏‏تواند مورد سواستفاده نیروهاى‏‏‏‏‏ واپسگرا‏‏‏‏‏ در ایران و جهان قرار گیرد، ازجمله براى‏‏‏‏‏ پدید آوردن و دامن زدن به پراکندگى‏‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏‏ در حزب توده ایران، حزب طبقه کارگر ایران و جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ در کلیت آن. اینکه چنین هدفى‏‏‏‏‏، هدفى‏‏‏‏‏ ممکن و دنبال کردن آن توسط نیروهاى‏‏‏‏‏ واپسگرا محتمل و بیش از آن، قانونمند است، مورد تائید شما نیز مى‏‏‏‏‏باشد که در نظر شما در آغاز این سطور نقل شد. نگارنده مایل است یک‏بار دیگر بر خطرى‏‏‏‏‏ که شما برشمرده‏اید: «با این تذکر که همین عناصر (متزلزل، وازده و اپورتونیست) ممکن است بعدها خود به مزدور و خادم پلیس تبدیل شوند»، انگشت گذاشته و مورد تائید و تاکید قرار دهد.         (پایان نقل قول)

در پایان این نوشتار و پس از آنکه نظر تدقیق شده درباره “سه جریان فکرى‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏” (*)‌ بیان شده است، نادرستى‏‏‏‏ اسلوبى‏‏‏‏ کارکرد نظرى‏‏‏‏ تارنگاشت عدالت مورد انتقاد قرار مى‏‏‏گیرد.

–        انتقاد متوجه فقدان «تحلیل حقیقت مشخص در وضع مشخص» در اسلوب اندیشه و نظریه‏پردازى‏‏‏‏ در “عدالت” مى‏‏‏‏باشد.

–        انتقاد متوجه این باور غیرتوده‏اى‏‏‏‏ است که خرده‏بورژوازى‏‏‏‏ به علت خاستگاه طبقاتى‏‏‏‏ خود، در دوران کنونى به طور خود بخود متحد بالقوه حزب توده ایران، حزب طبقه کارگر ایران است.

–        انتقاد متوجه این باور غیرتاریخى‏‏‏‏ است که مى‏‏‏‏توان سیاست “اتحاد و انتقاد” حزب توده ایران در دوران پس از پیروزى‏‏‏‏ انقلاب بهمن در برابر “دموکراسى‏‏‏‏ انقلابى‏‏‏‏” را، یک به یک، به دوران کنونى‏‏‏‏ و در ارتباط با حاکمیت خداشاهى‏‏‏‏ مجریان سیاست “خصوصى‏‏‏‏ و آزادسازى‏‏‏‏ اقتصادى‏‏‏‏” منتقل ساخت!

–        انتقاد متوجه این برداشت منافى‏ با علم ماتریالیسم تاریخى‏ است که گویا تعیین “اصلى‏ترین تضاد” در دوران مورد بررسى‏، پیش‏شرط تشخیص متحدان نبوده، بلکه تعیین متحدان براى‏ دستیابى‏ به سیاست حزب طبقه کارگر، از الویت برخوردار است.

–        انتقاد متوجه این باور غیرعلمى‏‏‏‏ است که گویا ارایه سیاست مستقل علمى‏‏‏‏ حزب توده ایران و یا هر جریانى‏‏‏‏ که خود را «مدافع سوسیالیسم علمى‏‏‏‏» قلمداد مى‏‏‏‏سازد، شرط برپایى‏‏‏‏ اتحادهاى‏‏‏‏ اجتماعى‏‏‏‏ نیست.

–        انتقاد به این موضع ضد لنینى‏‏‏‏ است که نمى‏‏‏‏پذیرد، که براى‏‏‏‏ آنکه اتحادهاى‏‏‏‏ اجتماعى‏‏‏‏ از پایدارى‏‏‏‏ و صلابت، از رشد و دقت نظر و عمل برخوردار شوند، نیاز‏ به طرح روشن و صریح مواضع و تحلیل توده‏اى‏‏‏‏ و سوسیالیستى‏‏‏‏ توسط مدافعان سوسیالیسم دارند.

زمانى‏‏‏‏ که تارنگاشت عدالت نظر احسان طبرى‏‏‏‏ را در رساله “درباره منطق عمل، چگونه مى‏‏‏‏توان به عمل اجتماعى‏‏‏‏ مبناى‏‏‏‏ علمى‏‏‏‏ بخشید؟” در تاریخ ٧ فروردین ١٣٨٨، در تارنگاشت خود منتشر مى‏‏‏‏سازد، که در آن طبرى‏‏‏‏ مى‏‏‏‏نویسد: «بینش انقلابى‏‏‏‏ مى‏‏‏‏گوید اسلوب ما بررسى‏‏‏‏ حقیقت مشخص در وضع مشخص است»، خود خود را رسوا مى‏‏‏‏سازد، زمانى‏‏‏‏ که به این اسلوب پایبند باقى‏‏‏‏ نمانده و به جاى‏‏‏‏ آن شیوه “دیالکتیک نفى‏‏‏‏” را به اسلوب کارکرد نظرى‏‏‏‏ خود تبدیل مى‏‏‏‏ سازد. اینجا دیگر نیازى‏‏‏‏ به «تئورى‏‏‏‏ توطئه» وجود ندارد براى‏ نشان دادن جاى‏ اندیشه و اسلوب حاکم بر “عدالت”.

اسلوب دیالکتیک نفى‏‏‏‏ و نتیجه‏گیرى‏‏‏‏ استقرایى‏‏‏‏ غیردیالکتیکى‏‏‏‏

آن‏هایى‏‏‏‏ که در هفته‏هاى‏‏‏‏ اخیر تارنگاشت عدالت را دیده‏اند و یا برایشان از طریق پست الکترونیکى‏‏‏‏ آن، سه تا سه تا فشرده نوشتارهاى‏‏‏‏ تارنگاشت ارسال شده است، دیده‏ و خوانده‏اند که کوشش مى‏‏‏‏شود با ارایه ترجمه مقالاتى‏‏‏‏ از دیگران، آتش گشودن بر روى‏‏‏‏ مردم معترض به دزدیده شدن راى‏‏‏‏شان توسط حاکمیت سرمایه‏دارى‏‏‏ در ایران را توجیه کرده و آن را عین دفاع از دستاوردهاى‏‏‏‏ انقلاب بهمن بنمایانند.

چنین کوشش و موضعى‏‏، که به دنبال پشتیبانى‏‏‏‏ از نامزدى‏‏‏‏ محمود احمدى‏‏‏‏نژاد براى‏‏‏‏ انتخابات دهمین دوره ریاست جمهورى‏‏‏‏ در ایران توسط “عدالت” اتخاذ شد را باید موضعى‏‏‏‏ قانونمند و پیگیر ارزیابى‏‏‏‏ کرد. چنین موضعى‏ اما کوچک‏ترین رابطه‏اى‏ با‏‏‏ «تحلیل مشخص حقیقت در وضع مشخص» ندارد. این وداع و بدرود کامل است با اسلوب «بینش انقلابى‏‏‏‏» که طبرى‏‏‏‏ همانجا پایبندى‏‏‏‏ به آن را شرط‏ «به عمل انقلابى‏‏‏‏ مبناى‏‏‏‏ علمى‏‏‏‏ بخشیدن» مى‏‏‏‏داند.

به یکى‏‏‏‏ از آخرین این نوشتارها که فشرده آن با پست الکترونیکى‏‏‏‏ ارسال شده است، نظرى‏‏‏‏ بیفکنیم:

تحت عنوان “جنگ تبلیغاتى‏‏‏‏ علیه ایران”، ع. سهند برگران مقاله‏اى‏‏‏‏ “بیل وان آکن” را منتشر کرده است که در نشریه (؟) “پژوهش جهانى‏‏‏‏” (؟) به چاپ رسیده بوده است. توضیحى‏‏‏‏ درباره نویسنده و یا منبع نوشتار ارایه نشده است. آیا نوعى‏‏ “عدالت” در کشورى‏‏ دیگر؟!

در نوشتار کوشش مى‏‏‏‏شود با نقل مواضع “نیویورک تایمز” علیه “چاوز” و تغییرات انقلابى‏‏‏‏ در ونزوئلا، این نتیجه‏گیرى‏‏‏‏ به عمل آید که موضع نیویورک تایمز علیه «احمدى‏‏‏‏نژاد و هواداران او به عنوان فاشیست‏هاى‏‏‏‏ واقعى‏‏‏‏» نیز همان موضع‏‏‏ علیه یک روند مشابه در ایران مى‏‏‏‏باشد. گویا مى‏‏‏‏توان با توجه به موضع نیویورک تایمز به این نتیجه‏گیرى‏‏‏‏ نایل شد که «حقیقت مشخص در وضع مشخص» در دو کشور یکى‏‏‏‏ است!

موضع علیه چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا و تغییرات انقلابى‏‏‏ در ونزوئلا  توسط دستگاه‏هاى‏‏‏ تبلیغاتى‏‏‏ امپریالیستى‏‏‏ را نمى‏‏‏توان با تدارک همین دستگاه‏ها براى‏‏‏ مذاکرات در پیش با دولت نامشروع و غیرقانونى‏‏‏ ایران با این “استدلال” یکى‏‏‏ و مشابهه دانست، زیرا هر دو داراى‏‏‏ ظاهرى‏ یک سان هستند. طبرى‏ همانجا توجه را به این نکته جلب مى‏کند که «پدیده غیر از ماهیت است. ظاهر چیز دیگر و باطن امر چیز دیگر مى‏گوید.»

در ونزوئلا به گفته چاوز، کوششى‏‏‏ انقلابى‏‏‏ براى‏‏‏ «برپایى‏‏‏ سوسیالیسم قرن بیست و یکم» در جریان است. در ونزوئلا شرکت‏هاى‏‏‏ خارجى‏‏‏ که بر هستى‏‏‏ اقتصادى‏‏‏ کشور چنگ انداخته‏ و از جمله سال‏ها پیش بر صنعت نفت ملى‏‏‏ شده ونزوئلا دوباره چنگ اندخته بودند، اخراج مى‏‏‏شوند و ثروت‏هاى‏‏‏ ونزوئلا دوباره به مالکیت عمومى‏‏‏ بازگردانده مى‏‏‏شوند. “ملى‏‏‏کردن” فرمان چاوز است.

در ایران روندى‏‏‏ عکس در جریان است. با حکم غیرقانونى‏‏‏ آیت‏الله خامنه‏اى‏‏‏، خداشاه دوران قبیله‏اى‏‏ رشد جامعه بشرى‏‏ که بر مسند ولایت فقیه در ایران نشسته است (همانند دالى‏‏ لاماى‏‏ در جستجوى‏‏ همین مسند خداشاهى‏ در چین)، اجراى‏‏ نسخه نولیبرال “خصوصى‏‏ و آزادسازى‏‏ اقتصادى‏‏”، دستور کار حاکمیت سرمایه‏دارى‏‏‏ و دولت محمود احمدى‏‏‏نژاد را تشکیل مى‏‏‏دهد.

مى‏توان دو «حقیقت مشخص» را در ونزوئلا و ایران مشابه دانست؟ سیاست خارجى‏ کشورهاى‏ ونزوئلا، کوبا، چین و روسیه را که نسبت به ج ا ایران “دوستانه” است را نمى‏توان وسیله غیرضرور بودن «بررسى‏ مشخص حقیقت مشخص» در ایران اعلام داشت. سیاست خارجى‏ این کشورها یک مقوله است که باید تک به تک مورد بررسى‏ قرار گرفته تا بتوان از آن در مورد ارتباطشان با ایران به نتیجه‏گیرى‏ علمى‏ نایل شد. دلیل روسیه آقاى‏ پوتین علیه کشور روسیه سفید، چنانکه اتحادیه اروپا نیز، به علت مقاومت این کشور در خصوصى‏سازى‏ ثروت‏هاى‏ ملى‏ باقى‏ مانده از دوران شوروى‏ است که اشتهاى‏ سرمایه مافیایى‏ روسى‏ و دیگر کشورهاى‏ امپریالیستى‏ را برانگیخته است. چطور مى‏توان چنین سیاست خارجى‏ را با سیاست خارجى‏ کوبا، ونزوئلا و دیگران در ارتباط با ایران مشابه دانست؟ بروز تضاد این کشورها با کشورهاى‏ سرمایه‏دارى‏ و امپریالیستى‏ یک مسئله است، مضمون تضادها مسئله دیگر.

در حالى‏‏‏ که سلامت انتخابات و رفراندوم‏ها در ونزوئلا مورد تردید هیچ جریان و فردى‏‏‏ قرار نمى‏‏‏گیرد، ۴٢ میلیون راى‏‏‏ مردم در ایران در چند ساعت گویا قرائت مى‏‏‏شود و اعتراض مردم به دزدیدن راى‏‏‏ خود به خون کشیده مى‏‏‏شود.

تنها ساده‏دلان یا مغرضان درک نمى‏‏‏کنند که یورش دستگاه‏هاى‏‏‏ تبلیغاتى‏‏‏ امپریالیستى‏‏‏ علیه حاکمیت سرمایه‏دارى‏‏‏ در ایران با هدف تدارک “مذاکراتى‏‏‏” عملى‏‏‏ مى‏‏‏شود که باید در جریان آن، سهم هر طرف از غارت ثروت‏هاى‏‏‏ ملى‏‏‏ ایران تعیین گردد. امپریالیسم متجاوز آمریکا در جریان مذاکرات صلح با دولت ویتنام در پاریس در سال‏هاى‏‏‏ پایانى‏‏‏ دهه هفتاد قرن پیش، ۶٠ شبانه روز سنگین‏ترین و سبعانه‏ترین حملات هوایى‏‏‏ و گسترده‏ترین بمباران تروریستى‏ با هواپیماهاى‏‏‏ استراتژیک ب ۵٢ را علیه شهرها و روستاهاى‏‏‏ ویتنام عملى‏‏‏ ساخت و بیش از مجموع بمب‏هایى‏ که در جنگ دوم جهانى‏ بر سر مردم همه کشورهاى‏ در جنگ ریخته شد، بمب بر سر مردم ویتنام ریخت. این جنایت براى‏‏‏ دستیابى‏‏‏ به حداکثر “سود” در مذاکرات بود و بس.

چنین است درونمایه “انتقادهاى‏‏‏” امپریالیستى‏‏‏ به روند انتخابات دهمین دوره ریاست جمهورى‏‏‏ در ایران و غیر.

حیوونى‏‏‏ تارنگاشت عدالت که این حقیقت را درک نمى‏‏‏کند.

بدرود اسلوب علمى‏‏ توده‏اى‏‏

١- تارنگاشت عدالت رهنمود طبرى‏‏‏‏ را پایمال مى‏‏‏‏سازد. زیرا از تحلیل مشخص وضع مشخص در دو کشور براى‏‏‏‏ شناخت «حقیقت» طفره مى‏‏‏‏رود و ادعاى‏‏‏‏ بهداد در ابرازنظر پیش‏گفته را بى‏‏‏‏ ارزش مى‏‏‏‏سازد که مدعى‏‏‏‏ شده بود «هنوز به اندیشه، سنن و ایدئولوژى‏‏‏‏ انقلابى‏‏‏‏ حزب توده ایران باورمند [بوده] و در راه تحقق آن مى‏‏‏‏ کوشد.»

٢- تارنگاشت عدالت نه تنها به اسلوب علمى‏‏‏‏ و انقلابى‏‏‏‏ پایبند نیست، بلکه با تن دادن به اسلوب دیالکتیک نفى‏‏‏‏، که آن را مارکسیست‏ها به درستى‏‏‏‏ “نفى‏‏‏‏ دیالکتیک” نامیده‏اند، این اسلوب را به شیوه نظریه‏پردازى‏‏‏‏ رسمى‏‏‏‏ خود تبدیل مى‏‏‏‏سازد. دیگر نوشتن صدها بار در تارنگاشت که مدافع سوسیالیسم علمى‏‏‏‏ است، ارزش “مرکبى‏‏‏‏” را هم ندارد که با آن ادعاى‏‏‏‏ خود را بر “کاغذ” مى‏‏‏‏نویسند. زنده یاد احسان طبرى‏ این مضمون را در “غزلواره‏ها” (ص ٣٨) در “از میان ریگ‏ها و الماس‏ها” چنین ترسیم مى‏کند: «بى‏ ارج‏تر از ژنده چرکین، بى‏ بهاتر از سفال شکسته.»

دیالکتیک نفى‏‏‏‏، شیوه استقرایى‏‏‏‏ غیردیالکتیکى‏‏‏‏ است که مى‏‏‏‏کوشد “حقیقت” را از راه نفى‏‏‏‏ ویژگى‏‏‏‏هایى‏‏‏‏ براى‏‏‏‏ آن، گویا به اثبات برساند. اندیشه مذهبى‏‏‏،‏ وجود خدا را از این طریق گویا به اثبات مى‏‏‏‏رساند که وجود سرشتى‏‏‏‏ را نزد او نفى‏‏‏‏ مى‏‏‏‏کند. براى‏‏‏‏ نمونه گفته مى‏‏‏‏شود، خداوند از جنس ماده نیست و …

٣- شیوه به کار گرفته شده، یعنى‏‏‏‏ شیوه استقرایى‏‏‏‏ نتیجه‏گیرى‏‏‏‏ در مقاله مورد استناد “عدالت”، نقض خشن تئورى‏‏ شناخت ماتریالیسم دیالکتیکى‏‏ و بازگرداندن اسلوب‏‏ تئورى‏‏‏‏ شناخت به دوران گذار اندیشه ذهن‏گرا (ایده‏آلیسم) از مرحله ذهنى‏‏‏‏ به عینى‏‏‏‏ است. نمایندگان قدیمى‏‏‏‏ آن در ایران، بیرونى‏‏‏‏، ابن‏سینا و دیگرانند که این اسلوب را در جدل نظرى‏‏‏‏ خود با مذهب حاکم به کار گرفتند و به کمک آن توانستند استقلال عملکرد آگاهانه انسان را براى‏‏‏‏ رتق و فتق امور اجتماعى‏‏‏‏ از حیطه قدرت مذهب واپسگرا به اثبات برسانند. جدلى‏‏‏‏ که هنوز نیز میان شخصیتى‏‏‏‏هایى‏‏‏‏ همانند آیت‏الله یزدى‏‏‏‏، رئیس سابق قوه قضایه و یا مصباح یزدى‏‏‏‏ و دیگران با مخالفانشان برقرار است. آن‏ها مى‏‏خواهند از طریق اندیشه خداشاهى‏‏ دوران قبیله‏اى‏‏ که به آن نام “ولایت مطلقه فقیه” داده‏اند، حق برخوردارى‏‏ مردم از تعیین سرنوشت خود را نفى‏‏ کنند. به نظر مدافعان رژیم خداشاهى‏ در ایران، تعیین سرنوشت مردم را خدا و نماینده خداشاه او بر کشور به عهده دارد.

دفاع خشن و با موضعى‏‏‏‏ مطلق‏گرانه از محمود احمدى‏‏‏‏نژاد که در نطق‏هاى‏‏ اخیر آن دو و آیت‏الله خامنه‏اى‏‏ بروزى‏‏ ضد خواست مردم یافت، داراى‏‏ چنین مضمون تاریخى‏‏ بوده و مایل است تئورى‏‏ شناخت دوران ایده‏آلیسم ذهنى‏‏ را بر جامعه امروزى‏‏ حاکم سازد.

چنین سطح عتیقه‏اى‏‏ تئورى شناخت و چنین اندیشه واپسگرانه و استبدادى‏‏ را تارنگاشت “عدالت”  مى‏‏خواهد به عنوان یکى‏‏‏‏ از متحدان بالقوه‏اى‏‏‏‏ براى‏‏‏‏ «اندیشه، سنن و ایدئولوژى‏‏‏‏ انقلابى‏‏‏‏ حزب توده ایران» جا بزند و القا کند.

در پایان نوشتارى‏‏‏‏ که “توده‏اى‏‏‏‏ها” در ارزیابى‏‏‏‏ ابرازنظر انتقادى‏‏‏‏ بهداد منتشر کرد (http://www.tudeh-iha.com/?p=966&lang=fa)، این نظر توده‏اى‏‏‏‏ مطرح شده بود که مبارزه علیه پراکندگى‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏ تنها زمانى‏‏‏‏ موفق خواهد بود که همگى‏‏‏‏ از اسلوب مشترک نظریه‏پردازى‏‏‏‏ و تحلیل علمى‏‏ پیروى‏‏‏‏ کنیم. از بهداد خواسته شده بود به دو پرسش پاسخ دهد. پرسشى‏‏‏‏ که مى‏‏‏‏توانست زمینه براى‏‏‏‏ دستیابى‏‏‏‏ عملى‏‏‏‏ به ارزیابى‏‏‏‏ مشترک از «حقیقت مشخص» باشد. متاسفانه بهداد و دیگر توده‏اى‏‏‏‏هاى‏‏‏‏ صادق در کنار تارنگاشت عدالت به این راه نرفتند. آیا چنین وضع حاکم بر “عدالت” یک جبر و یک حکم الهى‏‏‏‏ است؟ پاسخ را باید توده‏اى‏‏‏‏هاى‏‏‏‏ صادق در آن بیابند و بدهند.

هم‏خونى‏‏‏ “راه توده”- پیک‏نت و “عدالت”

این روزها باید هر “متحد” ناپایدار، موقتى‏‏ و متزلزل را در خدمت پیروزى‏‏ آماج‏هاى‏‏ خیزش انقلابى‏‏ مردم پذیرفت و محترم شمرد. این اما به معناى‏‏ چشم‏پوشى‏‏ کردن از افشاى‏‏ مواضع کسانى‏‏ نیست که مى‏‏خواهند شرایط را در خدمت اهداف ضدتوده‏اى‏ خود‏ به خدمت گیرند. از این رو نباید ناگفته بماند که “راه توده”- پیک‏نت نیز با “عدالت” در این زمینه هم‏خون است که خواستار پراکندگى‏‏ نظرى‏‏ و سازمانى‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏ و حزب توده ایران مى‏‏باشد. بیش از آن، خواستار بقاى‏‏ پراکندگى‏‏ از این راه است که مایل است وحدت نظرى‏‏ و سازمانى‏‏ حزب توده ایران را به آینده دور و حوادث نامعلوم و مبهم بسپارد.

على‏‏ خدایى‏‏ که خود را “سردبیر راه توده- پیک‏نت” اعلام مى‏‏کند نیز همانند هم‏خون‏هایش در “عدالت” به دو پرسشى‏‏ که پیش‏تر در ارتباط با انتقاد بهداد مطرح شد، و هدف آن اجراى‏‏ خواست احسان طبرى‏‏ در قرار دادن «عمل اجتماعى‏‏ بر مبناى‏‏ علمى‏‏»، یعنى قرار دادن سیاست توده‏اى‏‏ برپایه اندیشه ماتریالیسم دیالکتیک و ماتریالیسم تاریخى‏‏ بود، نه تنها سکوت معنا دارى‏ کرد، بلکه آن را به سخره گرفت و نوشت که «با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمیشه» و این «درس پس دادن ملانقطى‏‏ است».

در امتداد با چنین موضع و در واقع در تائید آن، “سردبیر راه توده” مى‏‏کوشد خود را به عنوان ناف جنبش توده‏اى‏‏ از این راه مطرح سازد که به دست و پا کردن “یادمانده‏ها” مى‏‏پردازد. داستانسرایى‏‏هایى‏‏ (http://www.tudeh-iha.com/?p=381&lang=fa) که به قول خودش در آن «قاشقى‏‏ از حقیقت در سطلى‏‏ از آب» دروغ و سرهم‏بندى‏‏ ژورنالیستى‏‏ بخورد خواننده داده مى‏‏شود. باز هم در این زمینه صحبت خواهد شد.

باز به گفته على‏‏ خدایى‏‏، شیوه‏ داستانسرایى‏‏ «اومد و نیومد داره». یکى‏‏ از این نیومدها در ارتباط قرار دارد با حوادث روز سى‏‏ تیر ١٣٣١. در این روز، خیزش چند روزه مردم میهن ما علیه برکنارى‏‏ دکتر محمد مصدق از نخست‏وزیرى‏‏ توسط محمد رضا شاه آغاز شد. شاه مخلوع مجبور شد بعد از سه روز مبازره شکوهمند و خونین مردم، دکتر محمد مصدق را دوباره به نخست‏وزیرى‏‏ بپذیرد و قوام‏السلطنه مجبور به استفا شد.

در این خیزش انقلابى‏‏، خیابان‏هاى‏‏ تهران و دیگر شهرهاى‏‏ ایران شاهد جانبازى‏‏هاى‏‏ درخشانى‏‏ شدند که در متن تاریخ مبارزات آزادیبخش مردم میهن ما جاى‏‏ بزرگى‏‏ دارند. حزب توده ایران، شوراى‏ متحده مرکزى‏ کارگران، سازمان جوانان حزب و سازمان دموکراتیک زنان، سازمان دانشجویى‏‏ و دانش‏آموزى‏‏ حزب توده ایران نیروهاى‏‏ اصلى‏‏ خیزش در کنار مدافعان دکتر محمد مصدق در جبهه ملى‏‏ بودند.

جوانانى‏‏ که پاهایشان زیر زنجیر تانک‏هاى‏‏ رژیم سلطنتى‏‏ له شد، جوانان توده‏اى‏‏ بودند. افسرى‏‏ که از فرمان تیراندازى‏‏ به مردم سرباز زد و تانک را از حرکت باز داشت، عضو سازمان افسرى‏‏ حزب توده ایران بود، اما آقاى‏‏ “یادمانده‏ها”- نویس در گزارش این وقایع در “پیک‏نت” حتى‏‏ نامى‏‏ از حزب توده ایران در خیزش مردم در روز سى‏‏ تیر ١٣٣١ نمى‏‏برد. تنها در روز بعد، جمله‏اى‏‏ به نوشتار اضافه مى‏‏شود و در آن از شرکت «حزب توده» در مبارزات صحبت بمیان آورده مى‏‏شود.

دروغین و هدفمند بودن “یادمانده‏ها”، همانقدر در خدمت اهدافى‏‏ ضد توده‏اى‏‏ قرار دارد که شرکت در خبر رسانى‏‏ و نظریه‏پردازى‏‏ در “راه توده”- پیک‏نت. اگر “عدالت” جانبدارى‏‏ از به اصطلاح خرده‏بورژوازى‏‏ را دنبال مى‏‏کند که گویا متحد بالقوه حزب توده ایران، حزب طبقه کارگر ایران است،  “راه توده”- پیک‏نت از بخشى‏‏ دیگر از حاکمیت سرمایه‏دارى‏‏ پشتیبانى‏‏ مى‏‏کند که برنامه “خصوصى‏‏ و آزادسازى‏‏ اقتصادى‏‏” را در مجمع مصلحت نظام تدارک دیده و به تصویب رسانده است.

هر دوى‏‏ این جریان‏ها با سیاست خود علیه انقلاب بهمن و دستاوردهاى‏‏ ترقى‏‏‏خواهانه و به سود لایه‏ها و طبقات زحمتکش و محروم کشور عمل مى‏‏کنند. این هسته مرکزى‏‏ سیاست ضد مردمى‏‏ و ضد ملى‏‏ هر دو جریان است. سیاستى‏‏ که علیه آماج‏هاى‏‏ دموکراتیک و سوسیالیستى‏‏ حزب توده ایران به مورد اجرا گذاشته مى‏‏شوند.

در حالى‏‏ که این جریان‏ها به پرسش‏هایى‏‏ که “توده‏اى‏‏ها”، ازجمله در سطور بالا در برابر هر دو مطرح کرده است، پاسخ ندادند، على‏‏ خدایى‏‏ و یا یکى‏‏ از همکاران “راه توده”- پیک‏نت با نام مستعار “نوید قدیمى‏” (و اخیراً “مورچه کارگر”) در ابرازنظرى‏‏ مى‏‏نویسد که “توده‏اى‏‏ها” حرفى‏‏ براى‏‏ گفتن ندارد و همانند رادیو ایران در زمان شاه، آواز دلکش را پخش مى‏‏کند.

به علل شخصى‏‏ امکان برخورد به این “ابرازنظر” تمسخرآمیز تاکنون نبود، اما اکنون مى‏‏توان پرسش‏هاى‏‏ پیش گفته را در برابر او نیز مطرح ساخت و از او نیز خواست به آن‏ها پاسخ دهد. پاسخى‏‏ که “عدالت” و هم “راه توده”- پیک‏نت و سردبیر آن‏ نیز هنوز بدهکاراند.

* لطفاً براى‏ مطالعه متن “سه جریان فکرى‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏” به http://www.tudeh-iha.com/?p=966&lang=fa مراجعه کنید. تجدید انتشار آن در اینجا نوشتار حاضر را طولانى و تقسیم آن را ضرورى مىنمود.