مقاله شماره: ۲۰ ( ۱۱ اردیبهشت ۱٣۹۷ )
واژه ی راهنما: سیاسی– تئوری
نشانی اینترنتی این مقاله: https://tudehiha.org/fa/5645
تا آن هنگام كه شیوه ی تولید نوین پدیدار نشده است، شیوه قدیمی به كنار رانده نمی شود .. (ماركس-انگلس).
این اندیشه برای توصیف مضمون كتاب در دست مطالعه درباره آزمونِ در جریان در چین در ذهن پا گرفته بود. می خواستم با آن مضمون تجربه ی كنونی در چین را كه رفیق اگون كرنس در كتاب “چین، آن طوركه من آن را می بینم” توصیف می كند، برشمرم. اما باری كه در برابر برپایی یك پارچگی نظری وسازمانی توده ای ها بر ذهن سنگینی می كند، اندیشه را به سوی بررسی این بار و راه آزادی از آن راند. «آدمی از فردای خود بی خبر است»!
از برتولد برشت خواندم كه می گوید: «اندیشه آن چیزی است كه به دنبال سختی ها می دود و پیش آ پیش آزمون».
احسان طبری در دیباچه ی “با پچپچة پاییز” این «آزمون» را آن «كوره»ای می داند كه «پرویزن روزگار» است و «زر از مس .. و پولاد از سفال» جدا می كند.
در این اندیشه كه كُنه نقش پراتیك و كاركرد به مثابه «كورة آزمون» در روند هستی انسان نمایان می شود،«جوهر سخن» برشت در ارزیابی از جامعه شناسی علمی متكی به ماتریالیسم دیالكتیك خود می نماید. باچنین برداشتی است كه مضمون «كورة آزمون» قابل فهم می شود كه تفاوت ماهوی اندیشه ی ماركسیستی-توده ای از اندیشه ی روزمره است كه می كوشد به طور ذهنی و متافیزیكی به “حل” بغرنجی ها بپردازد و درجا می زند. عمق مضمون «پرویزن روزگار در كار است» شفاف می شود؟ این طور نیست؟
براین پایه است كه انتقاد به جای رفیق عزیز ناهید قابل درك می شود آن هنگام كه كمبود كار صفحه ی “توده ای ها” را در انتشار بیانیه مبارزان علیه حمله امپریالیسم به سوریه، در كنار «غرق شدن» در «بحث های خود» به نقد می كشد. رفیق ناهید هشدار می دهد كه این بحث ها با این خطر روبروست كه ساحل«آزمون» و پراتیك انقلابی را گم كند.
این ساحل، ساحلی ماتریالیستی، مادی است! در پیش چشم ما در ایران در صحنه است و راه حل ها را می نماید!
به جای دور برای یافتن راه حل نباید رفت، همان طور كه نباید برای جستجوی آن در بحث های اسكولاستیكی و حوزوی گرفتار شد و ماند. پاسخ به پرسشِ به جای رفیق عزیز امید درباره ی «چگونگی حل توامان سه تضاد مورد اشاره [در ایران كنونی] و امكان پذیری [حل توامان] آن در صحنه عمل» را همین رفیق در ابرازنظر اخیرش مطرح ساخته، و خود به درستی آن را با «نمی دانیم» پاسخ داده است. او حل انتزاعی «اگرهای» ممكن را از این رو ناممكن می داند كه شرایط مشخص آن ها اكنون قابل شناخت نیست و اكنون می توان تنها با شیوه ی حدس و گُمان به توصیف آن پرداخت. نمی توان آن چنان سخن گفت كه انگار “نسخه های از پیش آماده” با خود در چنته حمل می كنیم!
رفیق امید همانجا می نویسد، «مدیریت صحیح صحنه بغرنج تضادهای كنونی جامعه كه در سند حزبی فرازهایی از ٧٦ سال .. (بهمن ١٣٩٦)، بدون توضیح كافی به آن اشاره شده، اتفاقا به دلیل تركیب و تاثیر دیالكتیكی نقابل آن ها بر یكدیگر، به نظرم جای بحث روشنگرانه و تدقیق بیش تر را دارد».
این تدقیق بازگشت بی چون و چرا به اسلوب دیالكتیك ماتریالیستی است كه ما را از پیش گویی برپایه حدس و گمان برحذر می دارد، اما اهرم بررسی علمی را برای پیش بینی معین در اختیار ما قرار می دهد.
پیش بینی درباره ی امكان تجهیز توده ها علیه یورش احتمالی امپریالیسم ممكن و ضروری است. ممكن است، زیرا تجربه های گذشته در تاریخ ما وجود دارد. ضروری است، زیرا ما را بر آن می دارد، شرایط ضروری برای دفاع از میهن را در جامعه ایجاد كنیم، بكوشیم ایجاد كنیم.
نیاز توده ای ها برای یافتن پایگاه مشترك نظری و تئوریك قابل بازتولید، و لذا مطمئن، برای تدارك این ضروریات تردیدناپذیر است. وظیفه ی میهنی ما با اعلام پرطمطراق «مدیریت صحیح صحنه بغرنج تضادهای كنونی جامعه» پایان نمی یابد كه به گفته رفیق امید «در سند حزبی فرازهایی از ٧٦ سال .. (بهمن ١٣٩٦)» ذكر شده است. این مدیریت با بیان این نكته تازه آغاز می شود. نه آن زمان كه تجاوز احتمالی امپریالیستی تحقق یافته، بلكه امروز و به منظور جلوگیری از فاجعه و تدارك ضرورات برای دفاع از میهن.
نیاز توده ای ها برای یافتن پایگاه مشترك نظری و تئوریك قابل بازتولید، دویدن «پیشآپیش آزمون»است. آن هنگام كه مسئولین درجه اول حزبی استدلال خود را درباره ی شیوه ی «مدیریت» مورد نظرخود مطرح نمی سازند، و یا با نقض مصوبه كمیته ی مركزی حزب توده ایران برای برگزاری نشست و تبادل نظر توده ای ها درباره ی چگونگی این «مدیریت» سكوت خود را تعمیق می بخشند، ویا رفیقانی كه نمی خواهند به سخن و اندیشه سیمای مشخص دهند، از پذیرش مسئولیت در شرایط حساس كنونی طفره می روند.
فعالیت افشاگرانه- روشنگرانه و تبلیغی در نشریات توده ای برای تدارك ضرورات دفاع از میهن همان قدر در جا می زند كه برای ایجاد رابطه ی دیالكتیكی میان مبارزه علیه دیكتاتوری (وظیفه ی دمكراتیك) ومبارزه علیه سیطره اقتصاد سیاسی دیكته شده توسط امپریالیسم (وظیفه ی سوسیالیستی حزب توده ایران)!
دیگر از كدام «مدیریت صحیح صحنه بغرنج تضادهای كنونی جامعه» سخن می رود؟
فراخواندن توده ای ها «دو هفته یك بار سه شنبه ها به سرمقاله خوانی» نشان بی تردید سردرگمی در«مدیریت» ماركسیستی- توده ای وظایف پیش رو در سه تضاد حاكم بر هستی میهن ما ایران توسط این رفقا است.
تز یازدهم ماركس درباره ی فویرباخ كه وظیفه ی فیلسوف را تغییر وضع حاكم اعلام می كند، در خلا آویزان نیست. پایان توضیح اندیشه ی ماتریالیسم دیاكتیكی در كل تزها است كه در تز سوم آن ماركس رابطه ی ماتریالیستی تغییر شرایط را با «پراتیك انقلابی» برقرار كرده است. وحدت تئوری و پراتیك رانشان داده است كه ضمن تفاوت وظیفه، دارای هویت مشترك هستند.
در شرایط كنونی در ایران باید به منظور «مدیریتِ» وظایف در ارتباط با سه تضاد خلق علیه دیكتاتوری، علیه مناسبات ضد كارگری نظام سرمایه داری دوران افول- فروپاشی و علیه توطئه های نواستعماری تجاوزگرانه و جنگ طلبانه امپریالیستی شیوه ها و تاكتیك های «پراتیك انقلابی» ای را جستجو كنیم كه درارتباط مستقیم قرار دارد با رشد و گسترش و توسعه و تعمیق مضمون مبارزات زحمتكشان یدی و فكری وزنان و دیگر لایه های محروم توده های مردم میهن ما!
تنها با بهره گیری از این پراتیك انقلابی ماتریالیستی و عینی است كه می توان سیاست «مدیریت» ماركسیستی- توده ای را سازمان داد و به تجهیز توده ها برای حل سه تضاد پرداخت با این امید كه به پیروزی دست یافت!
باید فعالیت روشنگرانه- افشاگرانه ی حزب توده ایران را از گرداب تكرار و بی حركتی خارج نمود. اینیك نیاز و ضرورت تاریخی است.
به این ضرورت زیبا و والای تاریخی تنها هنگامی دست خواهیم یافت و استه تیك گذار از رنگین كمان راتجربه خواهیم كرد كه همه ی توده ای ها در هر كجا كه قرار دارند، با هشیاری و درك احساس مسئولیت تاریخی خود به عمل مشترك بپردازند. باید اكنون حركت كرد. فراموش نباید كرد كه تاریخ آن هایی را كه دیر می رسند، جریمه می كند!
٩ اردیبهشت ١٣٩٧ – ٢٩ آوریل ٢٠١٨
نشانی اینترنتی این مقاله: https://tudehiha.org/fa/5645