سخن روز شماره: ۶۶ (۳ مهر ۱٣۹۷)
حمله مسلحانه به نظامیان در اهواز فضای خوزستان را نظامی و امنیتی خواهد کرد و به جمهوری اسلامی برای سرکوب خواست های بر حق خلق عرب بهانه می دهد. در حال حاضر جنبش آزادی خواهی مردم ایران نیاز به اتحاد گسترده علیه رژیم ولایت فقیه دارد. نیروهای سیاسی برای نیرومند کردن این جنبش باید هزینه شرکت در آن را برای مردم کم تر کنند.
افزون بر این تصور این که یک جریان تروریستی و تجزیه طلب بدون کمک رژیم ارتجاعی عربستان سعودی بتواند به این کار دست بزند بسیار سخت است. دانستن این موضوع توده ها را از شرکت در تظاهرات اعتراضی بر حق نامصمم می کند چرا که آن ها به حق نگران تمامیت ارضی میهن ما هستند و نمی خواهند که با تجزیه طلبانی که با کمک امپریالیست ها نقشه تجزیه کشور را می کشند هم جبهه شوند.
توده ای ها همواره در ضمن محکوم کردن ستم ملی بر خلق های میهن و تایید حق تعیین سرنوشت آن ها مخالف تجزیه طلبی بوده اند. سرنوشت خلقهای ایران به گواه تاریخ مشترک آن ها به هم پیوسته است و نمی توان بدون ایرانی آزاد خلق عرب آزاد را تصور کرد. تنها راه درست مبارزه خلق های زیر ستم ملی هم گامی آن ها با جنبش آزادی خواهی همه ی مردم ستم دیده ایران است.
اما همزمان ما نباید با کسانی که در درون و برون رژیم با اشاره به این حمله «انقلاب» را در هر شرایط محکوم می کنند و تنها راه رسیدن به آزادی را اصلاح رژیم می دانند هم صدا شویم.
در چهارچوب طراحی شده رژیم ولایت فقیه نمی توان به آزادی و عدالت اجتماعی دست یافت. تنها راه خوشبختی و آزادی با سرنگونی رژیم ولایت فقیه به دست مردم و برای استقرار آزادی و عدالت اجتماعی انجام خواهد گرفت. راه درست مبارزه سازماندهی و گسترش و پیوند میان جنبش های گوناگون اجتماعی، اقتصادی و آزادی خواهی است.
آنهایی که شیوه ی مبارزه را به اصلاح طلبی محدود می کنند باید به یاد داشته باشند که طبقه حاکمه به تظاهرات آرام با خشونت پاسخ می دهد؛ به اعتراض های صلح آمیز مردان، زنان و کودکان غیر مسلح با سرکوب و کشتار پلیسی برخورد می کند. جمهوری اسلامی، هر کانال اعتراض قانونی و فعالیت سیاسی طبیعی را بسته است. جمهوری اسلامی آشکارا خود را برای جنگ علیه مردم آماده کرده است و از کاربرد خشونت در این باره هیچ ابایی ندارد.
شعار «عدم انقلاب» با خلع سلاح کردن مردم در برابر حمله های وحشیانه ستمگر، به تضعیف ستیزه جویی آنها، و به تضعیف اعتماد آنها به نیروی خود و نمایندگان سیاسی آن ها خواهد انجامید.
در مبارزه باید از تمام روش ها از جمله نافرمانی مدنی، اعتصاب، تحریم، تظاهرات و انقلاب استفاده کرد ولی هیچ کدام را نباید مطلق کرد. بنابراین نمی توان حرکت های کور مسلحانه، جدا از مردم و نامناسب با سطح کنونی جنبش را با حق استفاده جنبش توده ای از تمام اشکال مبارزه مقایسه کرد.
آن هایی که تصویری خشونت آمیز از انقلاب نشان می دهند یا از شکل های گوناگون انقلاب در زمان ما آگاهی ندارند و یا با ترس دادن توده ها می خواهند حق واکنش آن ها را در برابر زورگویان سلب کنند.