«ايدئولوژى‏‏‏‏‏ زدايى‏‏‏‏‏، نامى‏‏‏‏‏ براى‏‏‏‏‏ ماركسيسم‏زدايى‏‏‏‏‏»! «جوينده راه حق است كه بانگ كند» (ا ط)

image_pdfimage_print

مقاله شماره ٣٣ (١٨ بهمن ١٣٨٨)

رفيق گرامى‏‏‏‏‏ خاورى‏‏‏‏‏

قطعا شما نيز با تارنگاشت “ياران ما” آشنا هستيد كه به همت “فراكسيون كمونيستى‏‏‏‏‏ سازمان فدائيان خلق ايران (اكثريت)” انتشار مى‏‏‏‏‏يابد. اين تارنگاشت چهار سال است كه توسط جمعى‏‏‏‏‏ از هواداران سازمان در «داخل كشور» ايجاد شده است.

نگارنده از طريق نوشتار سوم بهمن ١٣٨٨ اين تارنگاشت، با آن آشنا شدم. فعالين “ياران ما” در اين نوشتار نكته پراهميتى‏‏‏‏‏ را مطرح ساخته‏اند. نكته پراهميت برشمرده شده، در ارتباط قرار دارد با مساله ايدئولوژى‏‏‏‏‏زدايى‏‏‏‏‏ از جنبش‏هاى‏‏‏‏‏ ماركسيستى‏‏‏‏‏ كه زنده‏ياد جوانشير آن را در “سيماى‏‏‏‏ مردمى‏‏‏‏ حزب توده ايران”، «اشغال» احزاب كارگرى‏‏‏‏ و كمونيستى‏‏‏‏ از درون مى‏‏‏‏نامد، كه برنامه شناخته شده ارتجاع جهانى‏‏‏‏‏ و داخلى‏‏‏‏‏ بوده و شناخت دقيق از آن و همچنين موضع‏گيرى‏‏‏‏‏ در برابر آن، همانطور كه اين رفقا نيز برجسته مى‏‏‏‏‏سازند، از اهميت ويژه برخودار است.

فعالين هوشمند “ياران ما” در نوشتار خود درباره «بحران ايدئولوژيك» حاكم بر سازمان فدائيان اكثريت، مى‏‏‏‏‏نويسند: «از روزى‏‏‏‏‏ كه رهبرى‏‏‏‏‏ سازمان پروژه ايدئولوژى‏‏‏‏‏زدايى‏‏‏‏‏ را آغاز نمود، در حقيقت با فاصله گيرى‏‏‏‏‏ از ايدئولوژى‏‏‏‏‏ رهايى‏‏‏‏‏ كارگران و زحمتكشان، ايدئولوژى‏‏‏‏‏ بورژوا- ليبرالى‏‏‏‏‏ را بر سازمان حاكم ساخت. البته همچون سوسيال دموكرات‏ها در لفافه‏اى‏‏‏‏‏ از تعاريف بى‏‏‏‏‏محتوا و نقش و نگارهاى‏‏‏‏‏ سوسياليستى‏‏‏‏‏ …

سازمان ما با كنار گذاشتن سوسياليسم علمى‏‏‏‏‏ و روى‏‏‏‏‏ برگرداندن از انديشه‏هاى‏‏‏‏‏ ماركس و لنين و ديگر انديشمندان جنبش كمونيستى‏‏‏‏‏- كارگرى‏‏‏‏‏ ايران و جهان، تاكنون نتوانسته است جايگزينى‏‏‏‏‏ براى‏‏‏‏‏ آن انديشه‏ها معرفى‏‏‏‏‏ نمايد. هرچند كه ليبراليسم و حتى‏‏‏‏‏ پاره‏اى‏‏‏‏‏ از انديشه‏هاى‏‏‏‏‏ نئوليبراليستى‏‏‏‏‏ بر انديشه‏ها و تئورى‏‏‏‏‏هاى‏‏‏‏‏ سازمان حاكم گشته، ولى‏‏‏‏‏ ترس از طغيان بدنه سازمان، آن‏ها را از اعلام علنى‏‏‏‏‏ چنين رويكردى‏‏‏‏‏ بازمى‏‏‏‏‏دارد. رهبران متحول شده ما تنها راه چاره را در حذف صورت مسئله و زدودن ايدئولوژى‏‏‏‏‏ از پيكره سازمان يافته‏اند. ايدئولوژى‏‏‏‏‏زدايى‏‏‏‏‏ در حقيقت نام ديگر ماركسيسم‏زدايى‏‏‏‏‏ است كه توسط ايدئولوگ‏هاى‏‏‏‏‏ بورژوازى‏‏‏‏‏ در نيمه قرن بيستم ابداع گرديد.»

در ادامه، اين رفقا توجه را به ترفندى‏‏‏‏‏ جلب مى‏‏‏‏‏كنند كه مدافعان “اقتصاد بازار” و مداحان حاكميت سرمايه‏دارى‏‏‏‏‏ امپرياليستى‏‏‏‏‏ در نبرد عليه جنبش كمونيستى‏‏‏‏‏ جهانى‏‏‏‏‏ در قرن پيش، در چارچوب “مكتب فرانكفورت” و تداوم آن در انديشه “پسامدرن” در خدمت وضع حاكم موجود در كشورهاى‏‏‏‏‏ متروپل و پيرامونى‏‏‏‏‏ ابداع كردند: «رهبران سازمان ما بجاى‏‏‏‏‏ استناد به يافته‏هاى‏‏‏‏‏ علمى‏‏‏‏‏ انديشمندان كمونيستى‏‏‏‏‏ و كارگرى‏‏‏‏‏، امروز آنچه را كه ايدئولوگ‏هاى‏‏‏‏‏ بورژوازى‏‏‏‏‏ مانند هابرماس، گيدنز، شيلز، فريدمن و … در آكادمى‏‏‏‏‏هاى‏‏‏‏‏ مراكز سرمايه‏دارى‏‏‏‏‏ براى‏‏‏‏‏ انحراف جنبش‏هاى‏‏‏‏‏ سياسى‏‏‏‏‏- اجتماعى‏‏‏‏‏ توليد مى‏‏‏‏‏كنند را ملكه ذهن خود ساخته‏اند. …»

“ياران ما” سپس «اتكاء به انديشه‏هاى‏‏‏‏‏ دشمنان طبقاتى‏‏‏‏‏ جنبش كارگرى‏‏‏‏‏ و مخالفين آشتى‏‏‏‏‏ناپذير كمونيسم و نافيان جامعه سوسياليستى‏‏‏‏‏» را «با اين ادعا كه سازمان فدائيان خلق ايران (اكثريت) معتقد به سوسياليسم مى‏‏‏‏‏باشد، در تناقض بنيادين» ارزيابى‏‏‏‏‏ كرده و آن را گوشزد مى‏‏‏‏‏كند.

براى‏‏‏‏‏ اين رفقا، «بحران سياسى‏‏‏‏» حاكم بر سازمان فدائيان اكثريت در سال‏هاى‏‏‏‏‏ گذشته، ريشه در ايدئولوژى‏‏‏‏‏زدايى‏‏‏‏‏ از سازمان دارد. امرى‏‏‏‏‏ كه موجب آن شده است كه «سازمان ما در اين چند سال اخير نتوانست رويكردهاى‏‏‏‏‏ سياسى‏‏‏‏‏ منسجمى‏‏‏‏‏ را اتخاذ كند. ما همواره اسير و دنباله‏روى‏‏‏‏‏ حوادث بوديم. …». پيامد قانونمند سردرگمى‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏،‏ مستولى‏‏‏‏‏ شدن «بحران تشكيلاتى‏‏‏‏‏» بر سازمان مى‏‏‏‏‏باشد.

رفيق خاورى‏‏‏‏‏ گرامى‏‏‏‏‏، بايد از جسارت و صراحت بيان اين رفقا، از موضع قاطع و شناخت دقيق نظرى‏‏‏‏‏ آن‏ها از شرايط حاكم بر جنبش كمونيستى‏‏‏‏‏ ايران، كه جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ ستون فقرات و تاريخ پرافتخار آن است، آرى‏‏‏‏‏ بايد از اين موضع روشن و صريح بسيار آموخت! اين رفقا پاشنه آشيل پراكندگى‏‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏‏ و سياسى‏‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏‏  را نه تنها در سازمان فدائيان اكثريت، بلكه همچنين در جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ با روشن‏بينى‏‏‏‏‏ برجسته و مطرح ساخته‏اند و بايد قدردان آن‏ها بود.

آيا اين رفقا انگشت بر وضعى‏‏‏ نگذاشته‏اند كه به سرنوشت تاسف‏بار جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ و حزب توده ايران در دو دهه اخير نيز تبديل شده است؟ متاسفانه بايد به اين پرسش، پاسخى‏‏‏‏‏ مثبت داد!

رفيق گرامى‏‏‏‏‏، اجازه دهيد در سطور زير، نگارنده نيز به صراحت و روشنى‏‏‏‏‏ بيانِ اين رفقا پايبند باشد!

نگارنده به علل مختلفى‏‏‏‏‏ ضرورى‏‏‏‏‏ مى‏‏‏‏‏داند كه شما را در اين سطور، چنانكه در موارد ديگرى‏‏‏‏‏ نيز، مورد خطاب قرار دهد. علت نخست آن، شناخت و احترامى‏‏‏‏‏ است كه نگارنده درباره زندگى‏‏‏‏‏ مبارزاتى‏‏‏‏‏ شما كه عميقاً مورد احترام اوست، دارد. بيش از آن‏كه زندگى‏‏‏‏‏ مبارزاتى‏‏‏‏‏ شما و شخصيت احترام برانگيزى‏‏‏‏‏ كه جان‏مايه آن را تشكيل مى‏‏‏‏‏دهد، خصلتى‏‏‏‏‏ فردى‏‏‏‏‏ و شخصى‏‏‏‏‏ باشد، نما و تراشى‏‏‏‏‏ از ساختار پرتراش جنبش عظيم توده‏اى‏‏‏‏‏ را تشكيل ميدهد، گوشه‏اى‏‏‏‏‏ از تاريخ پرافتخار حزب توده ايران و جنبش كارگرى‏‏‏‏‏ ميهن ما بوده و لذا بزرگداشت به حق از آن، بزرگداشت تاريخ همه مبارزان توده‏اى‏‏‏‏‏ است. طنين پرافتخار “نـه” رساى‏‏‏‏‏ شما به مامور جلاد كشتار افسران توده‏اى‏‏‏‏‏، ازجمله خسروى‏‏‏‏‏ روزبه، درباره خواست او براى‏‏‏‏‏ همكارى‏‏‏‏‏ شما با رژيم واپسگراى‏‏‏‏‏ شاه‏ـ ساواكى‏‏‏‏‏ در دوران اسارتتان در زندان ستم‏شاهى‏‏‏‏‏، براى‏‏‏‏‏ هميشه در مسير طى‏‏‏‏‏ شده تاريخ حزب پرافتخار توده ايران شنيده خواهد شد.

درست با توجه به اين نكته پراهميت است كه نگارنده، سطور كنونى‏‏‏‏ را در خطاب به شما به رشته تحرير درآورده و تا برطرف شدن ابهام و از بين رفتن گمانه زنى‏‏‏‏‏ها، ادامه خواهد داد.

وضع حاكم بر حزب توده ايران را بايد با آموزش از رفقاى‏‏‏‏‏ پيش‏گفته، «ايدئولوژى‏‏‏‏‏زدايى‏‏‏‏‏ كه نامى‏‏‏‏ براى‏‏‏‏ ماركسيم‏زدايى‏‏‏‏‏» است، ناميد. روند فاجعه‏انگيزى‏‏‏‏‏ كه در دوران مسئوليت شما راه به زندگى‏‏‏‏ حزبى‏‏‏‏ يافته و در شرف تثبيت شدن است. فاجعه‏اى‏‏‏‏‏ كه مى‏‏‏‏‏تواند به برباد رفتن گذشته پرافتخار شما نيز بانجامد.

نكته دوم دومى‏‏‏‏‏ كه بر ضرورت مورد خطاب قرار دادن شما در اين نوشتار تاكيد دارد، امكان يگانه‏اى‏‏‏‏‏ است كه شما در اختيار داريد براى‏‏‏‏‏ دفع خطر پيش‏گفته و كوشش براى‏‏‏‏‏ برطرف ساختن پراكندگى‏‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ و حزب توده ايران، حزب طبقه كارگر ايران.

ترديدى‏‏‏‏‏ وجود ندارد كه كليد برپا شدن امكان گفتگو و جدل صميمانه و علمى‏‏‏‏‏- انقلابى‏‏‏‏‏ ميان توده‏اى‏‏‏‏‏ها تنها در دست شما قرار دارد. ترديدى‏‏‏‏‏ وجود ندارد كه چنانكه شما با فراخوانى‏‏‏‏‏ از همه توده‏اى‏‏‏‏‏ها بخواهيد در چنين گفتگويى‏‏‏‏‏ شركت كنند، آنانى‏‏‏‏‏ كه در آن شركت نكنند و يا مغرورانه خود را مورد خطاب نپندارند، خود را به مثابه عناصر غيرتوده‏اى‏‏‏‏‏ افشا و منفرد خواهند كرد. ترديدى‏‏‏‏‏ وجود ندارد كه در چنين صورتى‏‏‏‏ هيچ توده‏اى‏‏‏‏ صادق نمى‏‏‏‏تواند با سكوت خود و شركت نكردن در بحث و جدل رفيقانه و علمى‏‏‏‏- انقلابى‏‏‏‏، عملاً خواستار تداوم در پراكندگى‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏ باشد. وضعى‏‏‏‏ كه خواست و برنامه ارتجاع داخلى‏‏‏‏ و جهانى‏‏‏‏ را تشكيل مى‏‏‏‏دهد.

با انتشار فراخوان شما، شيوه بكارگرفته شده توسط نيروهاى‏‏‏‏‏ واپسگرا و سازمان‏هاى‏‏‏‏‏ امنيتى‏‏‏‏‏ داخلى‏‏‏‏‏ و خارجى‏‏‏‏‏ براى‏‏‏‏‏ تداوم پراكندگى‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏ خنثى‏‏‏‏‏ خواهد شد.

ترديدى‏‏‏‏‏ وجود ندارد كه با انتشار فراخوان شما، ديگر كسى‏‏‏‏‏ نمى‏‏‏‏‏تواند خود را به ريا توده‏اى‏‏‏‏‏ بنامد و يا خود را در پشت نظريات گذشته حزب توده ايران و يا در پس نام رهبران سابق آن پنهان سازد. ترديدى‏‏‏‏‏ وجود ندارد كه ديگر كسى‏‏‏‏‏ نمى‏‏‏‏‏تواند با طرح نظريات انحرافى‏‏‏‏ و نافى‏‏‏‏ «انديشه ماركس و لنين و ديگر انديشمندان كمونيستى‏‏‏‏- كارگرى‏‏‏‏ ايران و جهان» كه رفقاى‏‏‏‏ “ياران ما” پيامدهاى‏‏‏‏ تلخ آن را گوشزد مى‏‏‏‏كنند، مدعى‏‏‏‏‏ دفاع از سوسياليسم علمى‏‏‏‏‏ بوده و يا با تاريخ‏نويسى‏‏‏‏‏ هدفمند براى‏‏‏‏‏ حزب توده ايران، براى‏‏‏‏‏ خود اعتبار دست و پا كند.

ازاين‏روست كه بايد بارى‏‏‏‏‏ ديگر بر اهميت كليدى‏‏‏‏‏ نقش شما براى‏‏‏‏‏ برطرف ساختن پراكندگى‏‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏، انگشت گذاشت و آن را برجسته ساخت.

اميد مى‏‏‏‏‏رود با ارزيابى‏‏‏‏‏اى‏‏‏‏‏ كه در اينجا مطرح شد كه برآيند نظريات مطرح شده بسيارى‏‏‏‏‏ از توده‏اى‏‏‏‏‏ها است و يا مى‏‏‏‏‏تواند باشد (براى‏‏‏ نمونه نگاه شود به آخرين ابرازنظر توسط “حميد” در “توده‏اى‏‏‏ها”)، نتواند كسى‏‏‏‏‏ در آينده مدعى‏‏‏‏‏ گردد كه بر اهميت كليد در اختيار شما براى‏‏‏‏‏ برپايى‏‏‏‏‏ وحدت نظرى‏‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ پى‏‏‏‏‏نبرده بوده است.

نكته سوم پراهميت ديگرى‏‏‏‏‏ كه مورد خطاب قرار دادن شما را اجتناب ناپذير مى‏‏‏‏‏سازد، از اهميت عملكردى‏‏‏‏‏ در پراتيك انقلابى‏‏‏‏‏ براى‏‏‏‏‏ حزب توده ايران برخودار است. مطلب را بشكافيم:

وضع نظرى‏‏‏‏‏ حاكم بر جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ اجازه مى‏‏‏‏‏دهد از ديدگاه تئوريك، ريشه پراكندگى‏‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏‏ حاكم بر جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ را در ناروشن بودن نقطه آغاز بحث ارزيابى‏‏‏‏‏ نمود. بحثى‏‏‏‏‏ كه بايد آگاهانه و هدفمند براى‏‏‏‏‏ ارزيابى‏‏‏‏‏ وضع طبقاتى‏ حاكم بر جامعه و شناخت منافع طبقه كارگر و ديگر زحمتكشان شهر و روستا و همچنين لايه‏هاى‏ ميانى‏ ميهن دوست و آزادى‏‏خواه ميان توده‏اى‏ها برگزار شود، تا از درون آن،  امكان كشف و استخراج مشترك وظيفه‏هاى‏‏‏‏‏ روز و تعيين اولويت‏ها بوجود آيد.

ناروشن بودن نقطه آغاز بحث نزد گردان‏هاى‏‏‏‏ متفاوت در جنبش توده‏اى‏‏‏‏، موجب آن شده است كه با تكيه غيرمستدل بر وظيفه‏هاى‏‏‏‏ روز در اين جنبش، نتواند پراتيك منسجمى‏‏‏‏ توسط جنبش توده‏اى‏‏‏‏ در خيزش انقلابى‏‏‏‏ مردم در دوران كنونى‏‏‏‏ مطرح گشته و مبتنى‏‏‏‏ بر استدلال دقيق علمى‏‏‏ درستى‏‏‏ آن ‏مستدل شود. وضعى‏‏‏‏ كه امكان سواستفاده دشمن طبقاتى‏‏‏‏ را بوجود آورده و تقويت مى‏‏‏‏كند.

براى‏‏‏‏‏ نمونه در جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ موضع‏هايى‏‏‏ وجود دارند كه مسئله “اتحاد” را در شرايط كنونى‏‏‏‏‏ به درستى‏‏‏‏‏ “تضاد عمده” در جامعه اعلام و آن را برجسته مى‏‏‏‏‏سازند، اما درباره درونمايه و سرشت چنين اتحادى‏‏‏‏‏ موضع روشنى‏‏‏‏‏ اتخاذ نكرده و موضع خود را مستدل نمى‏‏‏سازند. يا گردان‏هاى‏‏‏‏ متفاوت، بر اين يا آن مضمون و درونمايه “اتحاد” انگشت مى‏‏‏‏‏گذارند و در نتيجه و به طور عملى‏‏‏‏‏ در كنار اين يا آن لايه از طبقات و نيروهاى‏‏‏ اجتماعى‏‏‏‏‏ قرار مى‏‏‏‏‏گيرند و برپايى‏‏‏‏ اتحادهاى‏‏‏‏ متفاوتى‏‏‏‏ را ضرورى‏‏‏‏ مى‏‏‏‏پندارند. در اين روند اغلب منافع آنى‏‏‏‏ و آتى‏‏‏‏ طبقه كارگر كه از  منافع كل جامعه دفاع مى‏‏‏‏كند (مانيفست كمونيستى‏‏‏‏)، در برخى‏‏‏‏ از نظريات اصلاً مطرح نشده و لذا كلاً مورد بى‏‏‏‏توجهى‏‏‏‏ و بى‏‏‏‏مهرى‏‏‏‏ قرار مى‏‏‏‏گيرد. وضعى‏‏‏‏ كه همانطور كه بيان شد، زمينه سواستفاده دشمن طبقاتى‏‏‏‏ را بوجود آورده است.

اين در حالى‏‏‏‏‏ است كه به طور قانونمند و با پايبندى‏‏‏‏‏ بر موازين انديشه ماركسيستى‏‏‏‏‏- توده‏اى‏‏‏‏‏ توسط همه گردان‏هاى‏‏‏‏‏ توده‏اى‏‏‏‏، امكان اتخاذ نتيجه‏گيرى‏‏‏‏‏هاى‏‏‏‏‏ِ بكلى‏‏‏‏‏ متضاد در جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ از تصور دور مى‏‏‏‏‏باشد. براى‏‏‏‏‏ نمونه نمى‏‏‏‏‏تواند در جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ِ پايبند به انديشه علمى‏‏‏‏‏ و نظريات ارايه شده انديشمندان‏ بلامنازع توده‏اى‏‏‏‏، به ويژه پايبند به نظريات صريح و موشكافانه زنده‏ياد احسان طبرى‏‏‏‏‏، يك گردان در ارزيابى‏‏‏‏‏ از وضع حاكم بر جامعه به نتايجى‏‏‏‏‏ نايل شود كه برپايه آن، جاى‏‏‏‏‏ خود را در كنار لايه‏اى‏‏‏‏‏ از حاكميت بشدت ضدكمونيست كنونى‏‏‏‏‏ در ج ا ايران، جايگاهى‏‏‏‏‏ درست ارزيابى‏‏‏‏‏ كند و ديگرى‏‏‏‏‏ جاى‏‏‏‏‏ خود را در كنار نيروهاى‏‏‏‏‏ شديداً ضدكمونيست و سلطنت‏طلب بداند و آن را تجويز كند.

چنين وضعى‏‏‏‏‏ با “اختلاف نظر” ميان انديشه‏هايى‏‏‏‏‏ كه پايبند به اسلوب مشترك ارزيابى‏‏‏‏‏ و بررسى‏‏‏‏‏ علمى‏‏‏‏‏ و همچنين پايبند به اصول مبانى‏‏‏‏‏ انديشه ماركسيستى‏‏‏‏‏- توده‏اى‏‏‏‏‏ مى‏‏‏‏‏باشند، هم جنس نيست و رابطه‏اى‏‏‏‏‏ ندارد. نمى‏‏‏‏‏توان اين وضع را وضعى‏‏‏‏‏ “طبيعى‏‏‏‏‏” و در چارچوب “تفاوت‏ها و تكثر نظر” ارزيابى‏‏‏‏‏ نمود كه انديشمندان “مكتب فرانكفورت” و مدافعان پسامدرن آن تبليغ مى‏‏‏‏‏كنند و رفقاى‏‏‏‏‏ “ياران ما” آن‏ها را در نوشتار خود برجسته ساخته‏اند.

ظاهراً در اين پراكندگى‏‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏‏، يك “گير” و ناروشنى‏‏‏‏‏ تئوريك وجود دارد. لذا بايد در ابتدا درباره آن به نتيجه مشترك نايل شد.

نگارنده ترديدى‏‏‏‏‏ ندارد كه وضع موجود در جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ و پراكندگى‏‏‏‏‏ اين چنانى‏‏‏‏‏ داراى‏‏‏‏‏ عللى‏‏‏‏‏ نيز مى‏‏‏باشد كه بايد آن را ناشى‏‏‏‏‏ از اقدامات هدفمند دشمن طبقاتى‏‏‏ و سازمان‏هاى‏‏‏ امنيتى‏‏‏ آن‏‏ در ايران و خارج از ايران ارزيابى‏‏‏‏‏ نمود. درست با توجه به جنبه اخير از واقعيت مبارزه طبقاتى‏‏‏‏‏ است، رفيق گرامى‏‏‏‏‏ خاورى‏‏‏‏‏ كه بايد بر نقش پراهميت شما انگشت گذاشت. نمى‏‏‏‏‏توان تنها با بيان اينكه «توطئه است!» مطلب را تمام شده دانست و به كنج خانه خزيد و يا با بستن در بر روى‏‏‏‏ ديگران گويا خطر را برطرف ساخت. در اين زمينه نبايد به شيوه شناخته شده دشمن در ارتباط با “نرم” كردن رهبران احزاب كارگرى‏‏‏‏‏ و كمونيستى‏‏‏‏‏ بى‏‏‏‏‏توجه بود كه زنده‏ياد جوانشير آن را در “سيماى‏‏‏‏‏ مردمى‏‏‏‏‏ حزب توده ايران” «اشغال حزب از درون» مى‏‏‏‏‏نامد و گرباچف‏ و ديگران نمونه‏هاى‏‏‏‏‏ تلخى‏‏‏‏‏ براى‏‏‏‏‏ آن هستند. مخالفت بجاى‏‏‏ شما براى‏‏‏ «انتقال مركز حزب به غرب» كه بابك اميرخسروى‏‏‏ در ديدار با شما و رفيق نديم و نگارنده در پيش از برگزارى‏‏‏ پلنوم هيجدهم در جلسه “كميته برون مرزى‏‏‏” مطرح ساخت، ريشه در شناخت شخص شما از خطر اشغال حزب از درون» داشت.

مخالفت با شركت همه توده‏اى‏‏‏‏ها در چنين گفتگو و جدل رفيقانه و علمى‏‏‏‏- انقلابى‏‏‏‏ حتى‏‏‏‏ با برداشت غيرديالكتيكى‏‏‏‏ “هاتف رحمانى‏‏‏‏” (“نويد نو”، اول فروردين ١٣٨٧، نگاه شود به http://www.tudeh-iha.com/?p=1040&lang=fa) كه مايل است بحث را در كلوبى‏‏‏‏ در بسته انجام دهد كه كليد آن را در جيب جليقه خود مى‏‏‏‏پندارد، نه تنها از نظر تقسيم توده‏اى‏‏‏‏ها به “خودى‏‏‏‏” و “غيرخودى‏‏‏‏” قابل تائيد نيست و موضعى‏‏‏‏ درغلطيده در سطح است؛ نه تنها اين نظر عملاً بيان ناتوانى‏‏‏‏ در شركت در بحث است، بلكه درست اقدامى‏‏‏‏ است در خدمت برنامه ايجاد پراكندگى‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏. اين برداشت امكان افشاى‏‏‏‏ عناصر ناخلف و نفوذى‏‏‏‏ را در جنبش توده‏اى‏‏‏‏ از اين طريق مسدود مى‏‏‏‏سازد كه آن‏ها را از پيروى‏‏‏‏ كردن از فراخوان شما براى‏‏‏‏ شركت در بحث، مبرا اعلام مى‏‏‏‏كند.

همانطور كه در نوشتار “گفتگويى‏‏‏‏ با مدعيان” (كه آدرس آن در سطور پيش ارايه شد) نشان داده شده است، نمى‏‏‏‏توان ناتوانى‏‏‏‏ در شركت در بحثى‏‏‏‏ صميمانه، علمى‏‏‏‏- انقلابى‏‏‏‏ را از اين طريق نفى‏‏‏‏ و گويا جبرانم كرد كه با تكيه يك سويه به «موازين اساسنامه»، انديشه توده‏اى‏‏‏‏ را در مالكيت خود پنداشت. هاتف رحمانى‏‏‏‏ بايد مستدل سازد كه برپايه كدام ضرورت مبارزاتى‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏- كمونيستى‏‏‏‏ ايران، درونمايه و مضمون نظريات توده‏اى‏‏‏‏ها در شناسايى‏‏‏‏ حق آن‏ها در توده‏اى‏‏‏‏بودن، فاقد ارزش معنوى‏‏‏‏- اخلاقى‏‏‏‏ و همچنين تئوريك و سياسى‏‏‏‏ است. با كدام استدلال هاتف رحمانى‏‏‏‏ ديالكتيك وحدت نظرى‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏ را براى‏‏‏‏ شناسايى‏‏‏‏ و تعريف توده‏اى‏‏‏‏ بودن اين يا آن رفيق، نفى‏‏‏‏ مى‏‏‏‏كند و بى‏‏‏‏ارزش مى‏‏‏‏پندارد؟

چنين شيوه غيرعقلايى‏‏‏‏ و متضاد با پراتيك چندين ده ساله تاريخ حزب توده ايران تنها و تنها در خدمت تحقق يافتن برنامه ارتجاع داخلى‏‏‏‏ و جهانى‏‏‏‏ است كه خواستار تداوم و تشديد پراكندگى‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏ و سازمانى‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏ مى‏‏‏‏باشد، زيرا شانس خود را در سياست “تقسيم كن و حكومت كن” شناخته و در طول تاريخ آن را در جهان تجربه كرده است.

نقش پراهميت شما رفيق گرامى‏‏‏‏ خاورى‏‏‏‏ در ايجاد سد براى‏‏‏‏‏ «اشغال حزب از درون»، با استدلال فوق به اثبات مى‏‏‏‏رسد و با اقدام مثبت و فعال و خلاق شما در برپايى‏‏‏‏‏ گفتگو و جدل رفيقانه و علمى‏‏‏- انقلابى‏‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏‏ تحقق خواهد يافت. اقدامى‏‏‏‏ با هدف برطرف ساختن پراكندگى‏‏‏‏‏ نظرى‏‏‏‏‏ وسازمانى‏‏‏‏‏ در جنبش توده‏اى‏‏‏‏ كه قادر است كوشش‏هاى‏‏‏‏‏ دشمن طبقاتى‏‏‏‏‏ را افشا و برملا ساخته و عناصر نفوذى‏‏‏‏‏ را خنثى‏‏‏‏‏ سازد.

«…

جوينده را حق است كه بانگ كند.

بگذار آن را ديوارهاى‏‏ گنگ

و بت‏هاى‏‏ چوبينه

نشنوند.

عصب‏ها و قلب‏ها مى‏‏شنوند.

مدام بر درهاى‏‏ بسته كوفتيم:

– بـگشايـد!

…»

احسان طبرى‏‏، “شعر و رويا”، از ميان ريگ‏ها و الماس‏ها

رفيق گرامى‏‏‏‏‏، نگارنده نوشتارهاى‏‏‏‏‏ خود را پيش از انتشار به شماره فاكسى‏‏‏‏‏ كه از شما در اختيار دارد، ارسال كرده و تا زمانى‏‏‏‏‏ كه اين شماره فعال باشد، خواهد كرد. كوشش براى‏‏‏‏‏ صحبت تلفنى‏‏‏‏‏ با شما و مطمئن شدن از آنكه نوشتارها به دست شما مى‏‏‏‏‏رسد، در اين اواخر ديگر ممكن نشده است. شما ديگر و برخلاف گذشته كه با شنيدن صداى‏‏‏‏‏ نگارنده، گوشى‏‏‏‏‏ را بر مى‏‏‏‏‏داشتيد، چنين نمى‏‏‏‏‏كنيد. علت آن ناروشن است. روشن نيست كه نمى‏‏‏‏‏خواهيد و يا نمى‏‏‏‏‏توانيد به تلفن پاسخ دهيد. در صورت اينكه نمى‏‏‏‏‏توانيد به تلفن پاسخ دهيد، علت آن در ابهام قرار دارد. معلوم نيست علت، حال مزاجى‏‏‏‏‏ شماست كه اميد مى‏‏‏‏‏رود كماكان خوب بوده و شما از سلامتى‏‏‏‏‏ كامل برخورداريد و يا علل ديگرى‏‏‏‏‏ را بايد دليل ناتوانى‏‏‏‏‏ شما در پاسخ به تلفن دادن گمان نمود؟

تمنا دارم از حال مزاجى‏‏‏‏ خود نگارنده را مطلع سازيد.

خلاصه نوشتار: برخورد به ايدئولوژى‏‏‏‏زدايى‏‏‏‏ در حزب توده ايران و جنبش توده‏اى‏‏‏‏ با توجه به نظريات “ياران ما” و نشان دادن نقش رفيق على‏‏‏‏ خاورى‏‏‏‏ در اين مبارزه.

نوشتار پيش از انتشار و تدقيق نهايى‏‏‏‏ در تاريخ ١٧ بهمن ١٣٨٨، ٥ فوريه ٢٠٠٩ در اختيار رفيق خاورى‏‏‏‏ گذاشته شد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *