حزب توده ی ایران همیشه از سیاست تنش زدایی پشتیبانی کرده است و همواره مخالف سرسخت تنش آفرینی با همسایگان بوده است. اعتقاد حزب توده ی ایران به همزیستی مسالمت آمیز با همسایگان تا به آن حد عمیق است که موجب یورش ناجوانمردانه جمهوری اسلامی به آن شده است.
حزب توده ی ایران پس از آزادی خرمشهر، شجاعانه مخالفت خود را با سیاست آقای خمینی در مورد ادامه جنگ و تجاوز به عراق اعلام کرد.
خمینی از همان آغاز رویای رهبری جهان را در سر داشت. مگر خمینی از همان روز نخست انقلاب سخن در باره ی “صدور انقلاب اسلامی” نراند. خمینی در سخنرانی خود در [22 بهمن 1358 شمسی] باره صدور انقلاب گفت “می خواهیم انقلابمان را به همه کشورهای جهان صادر کنیم و وقوع انقلاب اسلامی در کشورهای اسلامی دیگر گامی نخست در جهت وحدت با ایران در قالب یک کشور است.” برخورد سرد خمینی با یاسر عرفات در تهران، یکی از نشانه های نخستین خود بزرگ بینی و درگیر شدن در چالش های درونی دیگر کشورهای و گروه ها بود.
امروز دیگر بر همگان آشکار است که ژئوپلتیک رژیم همواره بر پایه گسترش شیعه استوار بوده است. این سیاست همواره اگر چه با شیوه های گوناگون از سوی دولت های گوناگون پیاده شده است.
این سیاست در آغاز با شیوه “صدور انقلاب اسلامی” و پس از شکست در جنگ با شیوه “ ام القری” و پس از پرزور شدن دوباره جمهوری با بازگشت دوباره به سیاست “صدور انقلاب اسلامی” پیاده شده است و همچنان می شود.