اینطور به نظر می رسد که ملایان اول محمدرضا را به پیامبری و پس از آن به خدایی رساندند. پس از انقلاب هم خودکامگان جدید همان تفکر را با زبان روحانی های جدیدی بازآفرینی کردند و خدای دیگر در سرزمین ایران ساختند که ولی فقیه اش نامیدند.
رفیق جان داده در راه آزادی و برابری، جوانشیر در این باره می گوید:
»این فکر که گویا شاه به نوعی نماینده خدا در زمین است ساخته ذهن ملایان است که خود را به طور کامل در خدمت فئودال ها گذاشته اند. منتها تا پیش از حکومت پهلوی خود ملایان درباره نیز جرأت نمی کردند که فرمان شاه را فرمان یزدان بنامند. تا اواخر قاجاریه ملایان درباره توانسته بودند تا اینجا پیش روند که گفته سلطان را همطراز گفته پیغمبر بدانند.
گفته پیغمبر و سلطان یکی است.
و اضافه میکردند که: شک نیست که سلطان عادل را اطاعت فرض است.
اما برابر دانستن گفته شاه- آن هم شاه عادل- فقط با گفته پیغمبر برای دربار پهلوی بسیار کم بود و لذا به کارمندان ستاد ارتش دستوردادند که فرمان شاه-ولو شاه جابر- را برابر فرمان یزدان اعلام کنند.
ذبیح الله صفا می نویسد:
همه صفات خوب ملی، یعنی شاه پرستی، ایران دوستی، اطاعت، مردانگی, شجاعت … در پهلوانان ایران یافت می شود.
شاه را بی نهایت دوست دارند و سرپیچی از فرمان او را گناه می دانند و چنین می پندارند که برای حفظ تخت سلطنت جان و مال و آرامو قرار و زن و فرزند را ارجی نیست.
شاهان و شاهزادگان ایران نیز با تمام معنا صاحب فضایل و صفات پهلوانان ایرانند و کمتر از طریق انصاف و داد منحرف می شوند. وظیفه هر ایرانی وفاداری نسبت به شخص شاه و اطاعت از اوست.
تمام این ادعاها دروغ است. «